بررسی فرهنگ عامه در فیروزشاه نامۀ محمد بیغمی

بدون شک داستان‌های عامیانه بخش مهمّی ازفرهنگ عامه به‌شمارمی‌آید. به‌ویژه درکشورهایی مانند کشور ما که مورخان اعتنایی به شرح و توصیف زندگی مردم نداشته‌اند؛ این داستان‌ها اهمیت بیشتری می‌یابد و به‌عنوان منبعی مهّم برای کسب آگاهی آداب، عادات، رسوم وسنن آن‌ها درمی‌آید. داستان فیروزشاه­نامه پس ازسمک عیّار و داراب نامه ازمهمّ‌ترین داستان‌های عامیانه به‌شمار می‌رود که ازاصالت برخوردار است. فیروزشاه­نامه یکی ازمتون ارزشمند منثور ادبیات فارسی و درواقع مجلد سوم و دنبالۀ کتابی است که دو مجلد آن  به‌عنوان داراب­نامه مشهوراست. این کتاب تألیف محمد بیغمی از آثار قرن نهم هجری است؛ اما پیداست که منشأ بسیار قدیمی‌تر دارد. از این اثر علاوه بر استفاده‌های دستوری، لغوی و زبان‌شناسی، مطالب زیادی درحوزۀ جامعه شناسی تاریخی می‌توان به دست آورد. مطالعه و شناخت این میراث مهمّ فرهنگی، شناخت هرچه بهترگذشتۀ فرهنگی وجامعه شناسی سرزمین ایران را به دنبال دارد و تحوّل فکری وتکامل اجتماعی مردم آن را نشان می‌دهد. بررسی باورها، آیین‌ها و دیگر عناصر فرهنگ عامه درفیروزشاه­نامه موضوع این مقاله است که به شیوۀ توصیفی -تحلیلی با مراجعه به منابع کتابخانه‌ای نوشته شده­است. گفتنی است این کتاب از جهت داشتن عناصرفولکلوریک اثری درخورتوجه است.آداب ورسوم اجتماعی و فرهنگی و باورهای خرافی به ترتیب بالاترین بسامد را در عناصرفرهنگ عامۀ فیروزشاهنامه دارا می‌باشند.