بررسی فراوانی ژن های vanA و vanB در انتروکوک های مقاوم به ونکومایسین جدا شده از نمونه های کلینیکی بیمارستان شهید محمدی بندرعباس

سابقه و هدف: انتروکوک ها به صورت فلور نرمال در دستگاه گوارش انسان و بسیاری از پستانداران وجود دارند. امروزه افزایش شیوع انتروکوک های مقاوم به ونکومایسین در بیمارستان های سراسر جهان یک مشکل مهم به شمار می آید. این مطالعه با هدف ارزیابی شیوع سویه های انتروکوک، الگوی مقاومت به آنتی بیوتیک و نیز تعیین مهم ترین ژن های ایجاد کننده مقاومت به ونکومایسین (vanA و vanB) در نمونه های بالینی انجام شده است.  مواد و روش ها: این پژوهش به صورت مقطعی-توصیفی بر روی 54 نمونه انتروکوک جمع آوری شده از نمونه های بالینی (ادرار، زخم، خون و مایع آسیت) بیماران بستری در بیمارستان شهید محمدی بندرعباس انجام پذیرفت. به منظور شناسایی گونه های مختلف انتروکوک از کیت RapID STR System استفاده شد. حساسیت آنتی بیوتیکی به کمک روش دیسک دیفیوژن کربی-بائر و معیار CLSI مورد بررسی قرار گرفت. برای اندازه گیری MIC ونکومایسین از روش E-Test و به منظور شناسایی ژن های vanA و vanB از تکنیک PCR چندگانه استفاده گردید. یافته ها: از 54 جدایه انتروکوک 38 سویه (70/40%) به گونه فیکالیس، 10 سویه (18/50%) به گونه فیسیوم، 3 سویه (5/55%) به گونه هیرا و یک سویه (1/85%) به هر کدام از گونه های موندتی، دورانس و آویوم تعلق داشتند. بیشترین مقاومت سویه های انتروکوک نسبت به آنتی بیوتیک های جنتامایسین و سفالکسین و کمترین مقاومت را نسبت به لاینزولید نشان دادند. در مجموع 24/10% (13 مورد) از سویه ها به ونکومایسین مقاوم بودند. 69/23% از سویه های مقاوم، دارای ژنvanA ، 15/38% حاوی ژن vanB و 15/38% نیز هر دو ژن را داشتند.  نتیجه گیری: با توجه به فراوانی بالای سویه انتروکوک مقاوم به ونکومایسین، ضرورت کاربرد اقدامات کنترلی و پیشگیرانه وجود دارد. همچنین به منظور تجویز مناسب آنتی بیوتیک، انجام آزمون آنتی بیوگرام برای هر بیمار قبل از درمان پیشنهاد می گردد.