بررسی فراهنجاری اشتقاقی در اشعار طالب آملی

در زبان فارسی فرایندهای متعددی برای واژه‌سازی وجود دارد. ساخت انواع واژه بر پایۀ موازین و معیارهایی صورت می‌گیرد که برای زبان پذیرفته شده و معهود است. عدول از این موازین به هنجارشکنی زبانی منجر می‌شود. در شعر سبک هندی، واژه‌های تازۀ فراوانی ساخته شدند. یکی از مهم‌ترین فرایندهای ساخت واژه در سبک هندی که موجب غنای زبان هم شده، اشتقاق است. در سبک هندی، علاوه بر اینکه بر اساس قواعد عادی و متداول واژه‌سازی، واژه‌های مشتق جدیدی ساخته شدند، نیز نوعی واژه‌های مشتق به وجود آمدند که از قواعد و نظام حاکم بر ساخت واژه عدول کرده‌اند. این نوع ساختار واژه‌ها، دورپروازی خیال و ارادۀ معنای جدید را به شکل بهتر نشان می‌دهد. طالب آملی که از شاعران بنام و برجستۀ سبک هندی است، انواع واژه‌های تاز‌ه آفریده است. در این میان، واژه‌های مشتق فراهنجاری وجود دارند که در ساختار آن‌ها، در محور هم‌نشینی وندهای اشتقاق‌ساز با تکواژ پایه، تخطّی و عدول صورت گرفته است. در مقالۀ حاضر به بررسی و تحلیل این نوع واژه‌ها در اشعار طالب آملی پرداخته شده است. نتیجه آن‌که: طالب آملی با استفاده از انعطاف زبان فارسی و نوآوری در قاعدۀ اشتقاق هم موجب انکشاف زبان فارسی و هم موجب برجستگی کلامش شده است تا به سهم خود نشان دهد زبان فارسی از حیث صرفی کم‌مایه نیست.