بررسی فرآیند نوستالژی در شعر عدنان الصائغ، مطالعه‌ی موردی دیوان "مرایا لشعرها الطویل"و"سماء فی خوذه"

نوستالژی، شور و اشتیاق و دلتنگی شدید برای زادگاه، همراه با یک احساس تلخ و شیرین درونی به اشیا، اشخاص و موقعیت‌های گذشته ‌است. از دیرباز، شوق به وطن و آرزوی دیدار خویشاوندان، مضمون نوشته‌های نویسندگان و شاعران بوده است. "عدنان الصائغ" یکی از همین شاعرانی است که به‌خاطر اوضاع نابسامان کشور عراق و سخت‌گیری‌های حکومت، مجبور به ترک وطن می‌شود. بیشترین نمود دلتنگی در اشعار این شاعر معاصر، عشق او به وطن و زادگاهش است که دربرگیرندۀ همة عزیزان و دوستان اوست. پژوهش حاضر با روشی توصیفی-تحلیلی، در پی بیان صورت‌های متفاوت حس وطن‌دوستی در اشعار این شاعر، برآمده و جلوه‌هایی همچون؛ غم غربت، یادآوری خاطرات گذشته، فراخوانی شهر‌ها و مکان‌ها، آرمان‌شهر و نقش استعمار در بروز حس نوستالژی را در دو دیوان "مرایا لشعرها الطویل" و "سماء فی خوذه" مورد نقد و بررسی قرار می‌دهد. یافته‌ها نشان می‌دهد که شاعر علاقة فراوانی به وطن و سرزمین مادری خویش دارد، به‌گونه‌ای که همواره به‌خاطر آن اشک می‌ریزد و از گرفتاری‌های مردم سرزمینش و گذشتة تلخ و شیرین خود هم با شور و اشتیاق سخن می‌راند، گویا  در غربت خاطرات خوشایند، به شاعر آرامش ویژه‌ای می‌بخشد.