بررسی غلظت فلزات سنگین در بافت عضلۀ میگوی پاسفید (Litopenaeus vannamei)

آبزیان از مهم‌ترین منابع غذایی انسان‌اند، اما هم‌زمان فلزات سنگین واردشده به اکوسیستم‌های آبی را در بافت‌ها و اندام‌های خود جمع و در جریان چرخه‌های زیستی به سطوح غذایی بالاتر و درنهایت انسان منتقل می‌کنند. میگوها دسته‌ای از آبزیان خوراکی‌اند که با توجه به کفزی‌بودنشان میزان بسیاری عناصر سنگین را از آب دریافت می‌کنند. از این رو، در پژوهش حاضر غلظت فلزات سنگین کادمیم، نیکل، مس و روی در گونة میگوی پاسفید (Litopenaeusvannamei) بررسی می‌شود. نمونه‌ها به صورت تصادفی از بازار تهران خریداری شد. این نمونه‌ها صید استخرهای پرورشی در سواحل استان‌های خوزستان و بوشهر بود. در ابتدا طول، وزن و جنسیت آن‌ها تعیین شد. سپس بافت عضله، به روش هضم تر، هضم شد و داده‌های مربوط به غلظت فلزات با استفاده از دستگاه جذب اتمی به دست آمد. نتایج آنالیز آماری داده‌ها نشان داد که بین غلظت فلزات با متغیرهای ریختی، هم‌چنین با یکدیگر هم‌بستگی وجود ندارد. هم‌چنین دو جنسیت از نظر غلظت فلزات اختلاف معنا‌داری نداشتند (مگر دربارة فلز کادمیم که نرها بیشتر از ماده‌ها جذب کرده بودند). بین غلظت فلزات با یکدیگر اختلاف معنا‌داری مشاهده شد (دربارة فلز روی این اختلاف معنا‌دار نبود). الگوی تجمع فلزات نیز به صورت زیر بود: روی> مس> نیکل> کادمیم. مقایسة غلظت فلزات با مقادیر استاندارد نشان داد که غلظت فلزات نیکل، مس و روی کمتر از استانداردهای FDA، WHO، NHMRC و MAFF است، اما دربارة فلز کادمیم غلظت بیش از استانداردها بود.