بررسی عوامل پیش بین فرسودگی شغلی

چکیده مقدمه: فرسودگی شغلی سندرمی است که پرستاران با آن مواجه اند و سلامت آنها را تهدید می کند و از بعد سازمانی نیز بهره وری بیمارستانها را کاهش می دهد. بنابراین با توجه به اهمیت موضوع، پژوهش حاضر به منظور تعیین عوامل پیش بین فرسودگی شغلی در پرستاران شهر اصفهان انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر از نوع پیش بین و جامعه آماری شامل کلیه پرستاران شهر اصفهان در سال 1388 بود. نمونه آماری به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. بدین طریق که ابتدا از بین بیمارستان های دولتی شهر اصفهان که جمعاً 12 بیمارستان و دارای 1982 پرستار بود، 5 بیمارستان و از بین این 5 بیمارستان 3 بخش روانی، عفونی و جراحی به صورت تصادفی انتخاب شدند و به پرستارانی که دارای ملاک ورود به پژوهش بودند، پرسشنامه ها داده شد. 221 نفر ملاک مورد نظر را داشتند و از بین آنها 210 نفر به پرسشنامه پاسخ دادند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و جکسون(1993)، استرس شغلی دیویس، رابینز و مک کی(1999)، شفافیت نقش ساویر(1992) و گرانباری شغلی اسپکتور و جکس(1998) بود. داده ها بوسیله نرم افزار SPSS (Version 16) تحلیل شد، و از آماره های توصیفی میانگین، انحراف استاندارد، حداقل و حداکثر نمرات، و آماره های استنباطی همبستگی و رگرسیون برای تحلیل آن ها استفاده شد. یافته ها: یافته های حاصل از رگرسیون نشان دادند که استرس شغلی، شفافیت نقش، و گرانباری شغلی، فرسودگی شغلی را بصورت معناداری پیش بینی می کنند(0001/0 sig =). نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که متغیرهای استرس شغلی، شفافیت نقش، و گرانباری شغلی با فرسودگی شغلی پرستاران رابطه معنادار چندگانه دارند، بنابراین لزوم اتخاذ تدابیر و برنامه هایی در راستای تعدیل و تغییر متغیرهای پیش بین، جهت کاهش فرسودگی شغلی پرستاران ضروری می باشد.