بررسی رژیم غذایی یوزپلنگ آسیایی Acinonyx jubatus venaticus با استفاده از روش تجزیه سرگین در منطقه حفاظت شده کوه بافق

ایران به عنوان آخرین پناهگاه یوزپلنگ آسیایی در جهان محسوب می ‌شود که تنها جمعیتی در حدود 60 قلاده از این گونه را در خود جای داده‌ است. جهت تهیه طرح حفاظتی از این گونه نیاز به انجام مطالعات بوم شناختی می‌ باشد. رژیم غذایی یکی از مهم ترین ابعاد بوم شناختی گوشت خواران محسوب می ‌شود که سایر ابعاد بوم شناختی متاثر از الگوی تغذیه ‌ای است. منطقه حفاظت شده کوه بافق نسبت به سایر زیستگاه های یوزپلنگ در ایران و جهان شرایط غالب کوهستانی‌ دارد و جمعیت غالب سم داران وحشی آن از کل‌وبز تشکیل شده است. هم چنین منطقه کوه بافق یکی مناطق جنوبی پراکنش یوزپلنگ در ایران به شمار می ‌آید و جهت احیای جمعیت‌ های یوزپلنگ در زیستگاه های جنوبی ‌تر بسیار حائز اهمیت است. هدف از این مطالعه بررسی رژیم غذایی یوزپلنگ آسیایی در منطقه حفاظت شده کوه بافق در مرکز فلات ایران است. در این مطالعه از روش تجزیه سرگین برای شناسایی آیتم ‌های طعمه مصرفی یوزپلنگ استفاده شده است و برای تجزیه سرگین از نمایه‌ های فراوانی حضور، فراوانی حضور تصحیح شده و بیومس مصرف شده جهت آنالیز رژیم غذایی استفاده شد. در 51 سرگین مطالعه شده از یوزپلنگ هفت آیتم غذایی شناسایی شد که شامل: کل‌وبز، قوچ ‌و میش، جبیر، بز اهلی، شتر، روباه معمولی و پرنده است. کل و بز بیش ترین فراوانی حضور (43/14)  و بیومس نسبی (40%) مصرف شده را در رژیم غذایی یوزپلنگ به خود اختصاص داده است. سپس قوچ و میش (41/18) و جبیر (17/65) بیش ترین فراوانی حضور و هم چنین بیومس مصرفی را دارند. پس از سم داران وحشی، دام اهلی بخش قابل توجهی از رژیم غذایی یوزپلنگ را شامل می‌ شود که این مسئله می ‌تواند به چالشی برای حفاظت از یوزپلنگ در این منطقه تبدیل شود. با توجه به این که بخش اصلی رژیم غذایی یوزپلنگ (بیش از 91%) از طعمه‌ های سم دار وحشی تشکیل شده است بنابراین به نظر می‌ رسد که در حال حاضر منطقه حفاظت شده کوه بافق زیستگاه مطلوبی برای این گونه محسوب می ‌شود.