بررسی روابط ساختاری ابعاد خلاقیت و سرگردانی ذهنی دانشجویان

هدف پژوهش حاضر بررسی روابط ساختاری ابعاد خلاقیت و سرگردانی ذهنی دانشجویان دانشگاه تبریز بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی می‌باشد. بدین منظور 330 نفر دانشجویان دانشگاه تبریز به روش تصادفی خوشه­ ای چند مرحله­ ای انتخاب شده و پرسشنامه­ های خلاقیت عابدی و سرگردانی ذهنی (MWQ) را تکمیل کردند. برای تجزیه و تحلیل داده­ های بدست آمده، از روش مدل­ یابی معادلات ساختاری استفاده شد. بررسی روابط و مدل مفهومی پژوهش نشان داد فرضیه پژوهش مبنی بر اینکه بین خلاقیت و سرگردانی ذهنی رابطه وجود دارد تایید شده و خلاقیت بر سرگردانی ذهنی تأثیر معنادار دارد (35/0=R، 01/0>P)، و ضریب مسیر مقدار نیز 44/0 است که شدت رابطه متوسطی را نشان می­ دهد. بررسی شاخص­ های برازش مدل نشان از این دارد که مدل پژوهش از بزارش نسبتا مناسب با داده­ ها برخوردار است، RMSEA برابر با 071/0، CFI برابر با 90/0،  GFIبرابر با 93/0، PGFI برابر با 68/0، NFI برابر با 89/0، مقدار X2 برابر با 61/68 و سطح معناداری آن کمتر از 05/0 و نسبت X2 بر df برابر با 268 است. مقایسه مقادیر بتا یا ضرایب استاندارد شده رگرسیونی نشان می­ دهد که بالاترین تأثیر بر سرگردانی ذهنی مربوط به بعد سیالی با ضریب 210/0 و بعد ابتکار با ضریب 151/0 است. مطابق نتایج، بعد بسط در حضور ابعاد دیگر خلاقیت بر سرگردانی ذهنی تأثیر ندارد (05/0<P). با توجه به یافته­ های پژوهش حاضر می­ توان نتیجه گرفت که ابعاد خلاقیت بر سرگردانی ذهنی افراد تأثیر دارد.