بررسی رابطه نشاط اجتماعی با بهره‌وری علمی ‌اعضای ‌هیأت علمی ‌(مورد مطالعه: دانشگاه مازندران)

شناسایی عوامل مؤثر و روش‌های افزایش بهره‌وری نیروی انسانی، از دغدغه‌های اصلی مدیران سازمان‌ها بوده و در این میان، بهبود بهره‌وری نیروی انسانی در دانشگاه‌ها، به‌عنوان مرکز آموزش نیروی انسانی توانمند و متخصص از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. از این‌رو تحقیق حاضر با ‌هدف بررسی رابطه‌ی بین نشاط اجتماعی و بهره‌وری علمی اعضای ‌هیأت علمی‌ دانشگاه مازندران تدوین گردید. روش تحقیق پیمایشی و برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه‌ی استاندارد شده شادکامی ‌و محقق‌ساخته بهره‌وری علمی ‌استفاده شده است. جامعه‌ی آماری تحقیق حاضر را کلیه‌ی اعضای‌ هیأت علمی ‌دانشگاه مازندران تشکیل دادند. حجم نمونه‌ی این پژوهش 100 نفر بوده است که با شیوه‌ی تمام‌شماری انجام شده است. برای سنجش پایایی شاخص‌ها نیز از آلفای کرونباخ استفاده کرده‌ایم که مقدار آن بالای 8/0 و قابل قبول است. یافته‌های حاصل از آزمون فرضیه‌ها نشان داده رابطه‌ی معنی‌داری، بین نشاط اجتماعی و بهره‌وری علمی اعضای ‌هیأت علمی ‌وجود ندارد. بهره‌وری علمی ‌در بین اساتید مرد و زن تفاوت ندارد. نشاط اجتماعی در بین اساتید با وضعیت استخدامی ‌متفاوت بوده، میزان بهره‌وری در بین اساتید با مرتبه‌ی علمی ‌متفاوت بوده و بیشترین فراوانی مربوط به اعضای ‌هیأت علمی ‌با میزان بهره‌وری با سطح متوسط بوده است. در ‌همین راستا داده‌ها نشان می‌دهد نشاط اجتماعی این افراد از سطح متوسط برخوردار است.