بررسی رابطه‏ توسعه‏ یافتگی و پتانسیل‏ های جغرافیایی در استان‏های ایران

هدف این مقاله‏، تعیین سطوح توسعه مناطق مختلف ایران در سال 1390 و بررسی و تحلیل آن در رابطه با پتانسیل‏های جغرافیایی در استان‏های کشور با استفاده از شاخص‏هایی در بخش‏های بهداشتی و درمانی، فرهنگی و آموزشی، اقتصادی، زیربنایی و مسکن است. یافته‏های این پژوهش نشان می‏دهد بین پتانسیل‏های جغرافیایی و توسعه‏یافتگی استان‏های ایران رابطه‏‏ای نامتناسب وجود دارد. برای نمونه، استان‏هایی مانند یزد، سمنان و کرمان که از پتانسیل‏های پایینی برخوردارند، به ترتیب با ضریب Cli  1/6، 5/1 و 48/1 از توسعه‏یافتگی بالایی برخوردار هستند و در رتبه‏های 2، 3 و 4 قرار دارند. بنابراین، می‏توان نتیجه گرفت که در ایران توان‏ها و پتانسیل‏های جغرافیایی به‏دلیل بهره‏‏برداری نادرست، نقش چندانی در توسعه‏ نواحی نداشته و همبستگی بین این پتانسیل‏ها و سطوح توسعه‏یافتگی نواحی بسیار ضعیف است.