بررسی دقت ام.آر.آی در تشخیص ندول‌های منفرد ریوی

زمینه و هدف: ندول منفرد ریوی ضایعات مدور زیر 3 سانتی­متر هستند که حاشیۀ مشخص داشته و با پارانشیم ریه محاصره شده­اند. سی­تی­اسکن روش استاندارد برای تشخیص این ضایعات می­باشد. علی­رغم مزایای ام آر آی در تصویربرداری اجزای مختلف بدن، استفادۀ معمول از آن در تشخیص ندول منفرد ریوی اثبات نشده است. در این مطالعه، دقت ام آر آی در تشخیص این ضایعات مورد بررسی قرار گرفته است. روش بررسی: در این مطالعه، ۳۲ بیمار که در آن­ها ندول منفرد ریوی توسط سی­تی­اسکن  اثبات شده است و ۱۱ نفر با نتیجه نرمال سی­تی­اسکن به­ترتیب به­عنوان گروه هدف و شاهد انتخاب گردیدند. سی­تی­اسکن به­عنوان روش انتخابی تصویربرداری درنظر گرفته شده و نتایج حاصل از ام آر آی با آن مقایسه گردید. یافته­ها: اندازه، محل ندول و سکانس­های مختلف ام آر آی، پارامترهای درنظر گرفته­شده در این مطالعه هستند. نتایج آماری مؤید حساسیت تشخیصی ۲۷  درصد و ۵۵ درصد و ۳۶ درصد برای تصاویر T1w و  T2wو Fat-Sat به ترتیب بوده است. ویژگی در تصاویر ,T2, T1 Fat-Sat نیز به­ترتیب ۹۷ درصد، ۹۰ درصد و ۹۰ درصد استنتاج گردید. بحث و نتیجه­گیری: علی­رغم ویژگی بالای سکانس­های ام آر آی در بررسی ندول منفرد ریه، به­دلیل پایین بودن حساسیت این روش تصویربرداری استفادۀ معمول آن بدون تزریق کنتراست در تشخیص ضایعات مذکور پیشنهاد نمی­گردد.