بررسی تطبیقی مؤلفه‌های شعر پسامدرن ایران و آمریکا

تأثیراتی که شعر پسامدرن ایران از مکاتب ادبی و فلسفی اواسط قرن بیستمِ غرب پذیرفته‌ نیازمند بررسی موشکافانه‌تر است. پژوهش حاضر، پسامدرنیسم را در شعر دهة هفتاد ایران و در راستای یکی از برجسته‌ترین جنبش‌های شعر پسامدرن آمریکا، «شعر زبان»، تحلیل می‌کند. هدف از این مقاله بررسی  دو مفهوم کلیدی در بوطیقای «شعر زبان» است که تأثیری انکارناپذیر بر شعرپردازی پسامدرن ایران داشته‌است:‌ »روایت» و «روزمره‌پردازی». این بررسی تطبیقی از آن جهت حائز اهمیت‌‌است که هر دو سبک، روایت را خودزندگی‌نامه‌نویسی تجربه‌گرا می‌دانند که در آن تکه‌تکه‌های زندگی روزمره، تصاویر و اصوات برآمده از رسانه‌ها و فرهنگ مصرف‌گرا، خاطرات مبهم، اساطیر و ذهن ناخودآگاه هویت را درهم می‌تنند. تحلیل این دو سیاق شعری نشان می‌دهد که شعر پسامدرن ایران رویکردی ساختارشکن به رابطة شعر، روایت و هویت دارد. این بررسی از رسانه‌زدگی در خصوصی‌ترین لحظات زندگی فارغ از فرهنگ و جغرافیا پرده برمی‌دارد. شعر پسامدرن ایران با زدایش احساسات و تغزل، به قصه‌های رنگ‌باخته از روزمرگی می‌پردازد و از انواع حماسی، تعلیمی، عاشقانه و انقلابی، به نوعی از شرح‌حال‌نویسی ازهم‌پاشیده روی می‌آورد. این درجه از گسست در زبان و معنا بیانگر تغییرات سریع، فنّاورانه و روان‌پریشانه در زندگی معاصر چه در ایران و چه آمریکا است.