بررسی تاثیر آموزش با رویکرد مشارکتی بر خودکارآمدی و خودباوری مراقبین خانوادگی بیماران تحت بای پس عروق کرونر

زمینه و هدف: مراقبت از بیماران تحت جراحی بای پس کرونر (CABG) نگرانی‌های زیادی برای مراقبین خانوادگی ایجاد می‌کند. ارتقا توانایی‌ مراقبت کنندگان به عنوان همراهان همیشگی بیمار، امری ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش با رویکرد مشارکتی بر میزان خودکارآمدی و خودباوری مراقبین خانوادگی بیماران تحت بای پس عروق کرونر انجام گرفت. مواد و روش‌ها: در کارآزمایی بالینی حاضر، 102 مراقبت کننده از بیماران بستری در بخش جراحی قلب یکی از بیمارستان‌های شهر تهران در سال 1390، به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 51 نفره مداخله و کنترل قرار گرفتند. برای گروه مداخله 5 جلسه برنامه آموزشی با رویکرد مشارکتی اجرا گردید. قبل و 8 هفته پس از اجرای مداخله، خودکارآمدی و خودباوری مراقبین با استفاده از پرسشنامه‌های پژوهشگر ساخته اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری تی‌مستقل، تی‌زوج، کای دو و آزمون دقیق فیشر تحت نرم افزار 18 PASW مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: در گروه مداخله میانگین نمرات خودکارآمدی مراقبین پس از مداخله از 3/89 ± 29/49 به 1/93 ± 47/43 و میانگین نمرات خودباوری از 6/03 ± 93/49 به 18/52 ± 126/13 افزایش پیدا کرد (0/001 > P). همچنین نتایج آزمون آماری تی مستقل نشان داد خودکارآمدی (0/001 > P) و خودباوری (0/002 = P) مراقبین بین دو گروه مداخله و کنترل تفاوت آماری معنی داری داشته است. نتیجه‌گیری: آموزش مراقبین خانوادگی بیماران تحت جراحی بای پس کرونر با رویکرد مشارکتی می‌تواند منجر به ارتقای خودکارآمدی و خودباوری و در نتیجه افزایش مشارکت آن‌ها در ارایه مراقبت کارآمد شود. به‌کارگیری این روش در فرایند آموزش پیشنهاد می‌گردد.