بررسی تأثیر پروبیوآنزیم بر بیان ژن های وابسته به ایمنی و کنترل بیماری دهان قرمز (yersiniosis) در ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss)

در مطالعه حاضر، اثر پروبیوآنزیم بر بیان ژن های وابسته به ایمنی بخش قدامی کلیه ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss)و نیز اثر حفاظتی این ترکیب در رویارویی با بیماری دهان قرمز روده ای (yersiniosis) بررسی گردید. میزان پروبیوآنزیم استفاده شدهg/kg 0.3 و 0.5 غذا بوده و به تعداد 225 عدد ماهی با وزن متوسط 7/2±3/26 گرم در تیمارهای مختلف و در تانک های 200 لیتری به مدت 60 روز خورانده شدند. در انتهای دوره تغذیه، گروه های مختلف ماهیان و گروه شاهد در رویارویی با باکتری Yersinia ruckeri آزمایش شدند. گروه با دوز زیاد پروبیوآنزیم بیشترین مقاومت در مقابل عامل بیماری زای ذکر شده را نسبت به تیمار با دوز کمتر پروبیوآنزیم و گروه شاهد داشت (P< 0.05). پس از تعیین میزان mRNA سیتوکین های  IL-1β و TNF-α در کلیه، TNF-α در تیمار با دوز زیاد (g/kg 0.5) بیان بیشتری نسبت به گروه با دوز کم و گروه شاهد داشت (P< 0.05). درحالیکه میزان  پروبیوآنزیم در تیمارهای مختلف تأثیرمعنی داری بر بیان ژن IL-1β در کلیه نداشت (P >0.05). تنها دز زیاد پروبیوآنزیم بطور قابل توجهی بیان ژن TNF-α را نسبت به ژن   IL-1β متفاوت نموده است. بر اساس نتایج، میزان بیان سیتوکین های مورد مطالعه  وابسته به دز بوده و ممکن است در بافتهای مختلف الگوی متفاوتی در بیان داشته باشند. بر اساس یافته­ ها، افزایش بیان سیتوکین­ها بویژه  TNF-α  در کلیه، می تواند بر توان مقاومت به بیماری در ماهی مؤثر باشد. در مطالعه حاضر، استفاده از مکمل پروبیوآنزیم به میزان g/kg 0.5 غذا می تواند محرک سیستم ایمنی و افزایش مقاومت به بیماری در ماهی­ قزل الای رنگین­ کمان باشد. با این وجود، انجام تحقیقات مربوط به اثرات پروبیوآنزیم بر سیتوکین ها در بافت­ها و سنین مختلف گونه­ های پرورشی ضروری بنظر می­رسد.