بررسی تأثیر قصه گویی بر زبان گفتاری کودکان مبتلا به اوتیسم (طیف خفیف تا متوسط)

اﺧﺘﻼلِ طیفِ اﺗﯿﺴﻢ، ﯾﮑﯽ از مهم‌ترین اﺧﺘﻼل‌هایی اﺳﺖ ﮐﻪ بر رﺷﺪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻮدﮐﺎن و توانایی‌های آن‌ها در تعامل‌های اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﺗﺄﺛﯿﺮ می‌گذارد. یکی از مشکلات اصلی در مبتلایان به اختلال طیف اتیسم، تأخیر در آغازِ سخن‌گفتن و یا عدمِ تکاملِ گفتار در این کودکان است. این مقاله، به بررسی تأثیر قصه‌گویی بر زبان گفتاریِ کودکان طیف خفیف تا متوسطِ اتیسم پرداخته‌است. به این منظور، 20 کودک 7-4 ساله که اتیسم خفیف تا متوسط داشته و به مرکز نورهدایت مشهد مراجعه‌کردند، با استفاده از آزمون کارز انتخاب‌شدند. سپس، آن‌ها به طور تصادفی در دو گروه 10 نفریِ شاهد و مورد، قرارداده ‌شدند. گروهِ مورد، تحتِ آموزش درک و تولید گفتار از طریق قصه‌گویی قرار گرفت. تعداد 30 داستان تصویری مناسب سن 7-3 سال انتخاب شد که طی سه ماه و هر روز به مدت نیم ساعت، برای این کودکان بیان شد. مهارت‌های زبانی کودکان در هر دو گروه در ابتدا و پایانِ بررسی، با استفاده از آزمون رشد زبان ویراست سوم مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌های پژوهش در مقایسه درون‌گروهی نشان داد، بهره زبان گفتاری در گروه شاهد در پیش و پس از بررسی اختلاف معناداری با هم ندارند (p=0.066). این در حالی است که این اختلاف در گروه مورد معنادار بود (p=0.004). همچنین با مقایسه بین‌گروهی معلوم ‌شد اختلاف بهره زبان گفتاری کودکان گروه‌های مورد و کنترل بعد از پایان مطالعه و فرآیند قصه‌گویی معنا‌دار است (p=0.030). یافته‌های پژوهش، نمایانگر تأثیر ﻗﺼﻪ‌گویی در افزایش مهارت‌های زبان گفتاری کودکان دارای اتیسم (طیف خفیف تا متوسط) است.