بررسی تأثیر سورفاکتانت غیر یونی تویین20 بر نانوکمپلکس‌های پروتئین/ پلی‌ساکاریدی حامل کورکومین

سابقه و هدف: نانوکمپلکس­های بیوپلیمری علاوه بر مزایای بی‌شماری که دارند، دارای معایبی از جمله دشواری کنترل دقیق اندازه ذرات و عدم توانایی در جلوگیری از تجمع ذرات می­باشند. در این تحقیق تأثیر تویین20 بر برهمکنش الکترواستاتیکی سدیم کازئینات و صمغ عربی حامل ترکیب آنتی‌اکسیدانی کورکومین مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: ابتدا فاز آلی (کورکومین در اتانول) به فاز آبی (سدیم کازئینات، صمغ عربی و تویین20) اضافه شد. در مرحله بعدی با کاهش pH، نانوذرات تشکیل شدند. به منظور بررسی اثر متغیرهای مستقل بر پاسخ­ها از طرح Box–Behnken سطح پاسخ استفاده شد. فعالیت آنتی­اکسیدانی نمونه­ها با استفاده از روش مهارکنندگی 1-1 دی­فنیل 2-پیکریل هیدازیل (DPPH) انجام شد. یافته‌ها‌: تویین20 تأثیر معنی­داری بر اندازه و توزیع اندازه ذرات داشت (0001/0p<). همچنین سدیم کازئینات و تویین 20 بر کارایی کپسولاسیون و فعالیت آنتی­اکسیدانی کورکومین کپسوله شده تأثیر معنی­داری داشتند (0001/0p<). با استفاده از روش بهینه­سازی تابع مطلوبیت، شرایط بهینه به صورت 28/0% سدیم کازئینات، 69/0% صمغ عربی، 18/0% تویین20 و pH 02/5 به دست آمد. نتیجه گیری: با توجه به کارایی کپسولاسیون و فعالیت آنتی­اکسیدانی بالای نانوکمپلکس‌های کورکومین و عدم نیاز به تجهیزات با انرژی بالا، این روش به عنوان روشی ساده، سریع و کم انرژی پیشنهاد می­شود. واژگان کلیدی:کورکومین، نانوکمپلکس پروتئین/ پلی ­ساکارید، سورفاکتانت غیریونی، فعالیت آنتی­اکسیدانی