بررسی تأثیر ساختار سرمایه و نحوه تأمین مالی بر کارایی تکنیکی شرکت‌های دارویی پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران

مقدمه: حداکثر کردن ارزش شرکت مستلزم انتخاب ساختار سرمایه بهینه است. با توجه به شرایط رقابتی بازار، تعیین روش تأمین مالی مناسب برای افزایش کارایی و ادامه حیات شرکت‌ها امری ضروری است. روش پژوهش: این پژوهش شامل دو بخش اصلی است. در بخش اول، رابطه بین ساختار سرمایه و کارایی تکنیکی22 شرکت‌ دارویی پذیرفته‌شده در بورس، برای دوره زمانی 1385-1389 بررسی شده است. به‌این منظور، از نسبت‌های مالکیت و بدهی برای سنجش ساختار سرمایه و تکنیک تحلیل پوششی داده‌ها (مدل‌ CCR نهاده‌محور)، با استفاده از نرم‌افزار 0/2 Win QSB، برای تعیین سطح کارایی تکنیکی استفاده شد. بررسی رابطه بین ساختار سرمایه و کارایی تکنیکی از طریق آزمون‌ همبستگی پیرسون و با استفاده از نرم‌افزارSPSS  نسخه 14 در سطح اطمینان 95% انجام شد. در بخش دوم پژوهش، با استفاده از مدل BCC و رویکرد VRS کارایی مقیاس شرکت‌ها را محاسبه و با تعیین کارآیی مطلق، واحدهای کارامد ضعیف را شناسایی و برای هر یک از آن‌ها، گروه مرجع مشخص شد. یافته‌ها: براساس خروجی‌های DEA، شرکت‌های ایران‌دارو، پارس دارو، سینادارو و تهران‌دارو، جزو کاراترین شرکت‌های فعال در صنعت خود بوده، اما کارایی همگی آن‌ها از نوع ضعیف است. نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان داد که بین ساختار سرمایه شرکت‌های دارویی و کارایی تکنیکی آن‌ها رابطه معناداری وجود ندارد. هم‌چنین، هیچ‌یک از شرکت‌های بررسی شده از حجم تولید بهینه‌ برخوردار نیستند و کارایی همه آن‌ها از نوع ضعیف است. واژه‌های کلیدی: ساختار سرمایه، کارایی تکنیکی، کارآیی مقیاس، تحلیل پوششی داده‌ها.