بررسی تأثیر زیرساخت ها بر توسعه انسانی در ایران

در این مطالعه، تأثیر زیرساخت­ها بر توسعه­ انسانی در ایران طی بازه­ی زمانی 1395-1369 با تکیه بر مدل خود­رگرسیونی با وقفه­های توزیعی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است که زیرساخت­های اجتماعی، انرژی و بانک در دوره­های کوتاه­مدت و بلند­مدت تأثیرات مثبت و معناداری بر توسعه­ انسانی دارند. زیرساخت­های آب و حمل­و­نقل در زمان جاری تأثیر مثبت و معناداری دارند، اما در وقفه­ی اول در جهت کاهش توسعه­ انسانی عمل کرده­اند و تأثیر کاهشی زیرساخت آب بی­معنی می­باشد. در بلند­مدت، باوجود تأثیر‏پذیری مثبت و معنادار توسعه­ انسانی از زیرساخت آب، روند تأثیر­گذاری زیرساخت حمل­ونقل بر توسعه­ انسانی کاهشی و معنادار است. در بلند­مدت تأثیرات منفی و معنادار زیرساخت ارتباطات بر توسعه­ انسانی اندکی بیشتر از کوتاه­مدت است، بنابراین در راستای نتایج به‏دست آمده، ارتقای کیفیت به موازات کمیت زیرساخت­های با تأثیرات مثبت و بازنگری در سیاست‏گذاری‏های مرتبط به زیرساخت­های با تأثیرات منفی توصیه می‏شود. طبقه‌بندی JEL: O15،O18 ، I30