بررسی تأثیر آموزش های جنسی مبتنی بر آموزه های دینی بر سازگاری زناشویی زنان متأهل

مقدمه: سازگاری زناشویی، پایه و اساس زندگی مشترک است. دو مورد از مهمترین عوامل مؤثر بر آن، رضایت جنسی و اعتقادات مذهبی می باشد. دین و مذهب نیز به نقش آموزش های جنسی تأکید ورزیده است، لذا مطالعه حاضر با هدف توأم ساختن آموزش های جنسی با آموزه های دینی مرتبط با آن و بررسی تأثیر آن بر سازگاری زناشویی زنان متأهل انجام شد. روش‌کار: این مطالعه نیمه تجربی یک گروهه با پیش آزمون و پس آزمون در سال 1391 بر روی 30 زن متأهل مراجعه کننده به دو مرکز بهداشتی - درمانی شهر مشهد انجام شد. واحدهای پژوهش به مدت 6 هفته در کلاس های آموزشی شرکت کردند. ابزار گردآوری داده ها در این مطالعه شامل: فرم مشخصات فردی، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر و مقیاس شاخص عملکرد جنسی زنان بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 5/11) و آزمون های تی زوجی و ضریب همبستگی انجام شد. میزان p‌ کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: میانگین سن زنان 2/7±9/33 سال و میانگین مدت ازدواج آنان 8/6±1/13 سال بود. اکثر زنان خانه دار بوده و درآمد در حد کفاف داشتند. پس از آموزش،نمره کل سازگاری زناشویی از 51/19±12/94 به 5/16±61/102 ارتقاء یافت (002/0=p) و در خرده مقیاس های توافق (002/0=p) و تجلی ابراز احساسات (01/0=p) تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد. نتیجه‌گیری: آموزش های جنسی توأم با آموزه های دینی می تواند باعث افزایش سازگاری زناشویی کلی، توافق و تجلی عواطف در زندگی زناشویی شود.