بررسی تأثیر آموزش مبتنی بر شواهد بر خودکارامدی دانشجویان پرستاری

زمینه و هدف: خودکارامدی نقش مهمی را در به کارگیری دانش و مهارت‌های بالینی ایفا می‌کند. یکی از روش‌های افزایش خودکارامدی، استفاده از تجربه و نتایج تحقیقات بالینی است. هدف از این مطالعه، تعیین تأثیر آموزش مبتنی بر شواهد بر خودکارامدی دانشجویان پرستاری بود. روش کار: پژوهش تجربی حاضر در سال 1391 بر روی 48 دانشجوی ترم سه رشته پرستاری دانشگاه علوم پزشکی ارومیه صورت گرفت. نمونه‌گیری به صورت در دسترس انجام شد. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه شاهد (24 نفر) و مداخله (24 نفر) تقسیم شدند که با توجه به کارآموزی دانشجویان در بخش ارتوپدی، در 8 گروه قرار گرفتند. دانشجویان گروه مداخله آموزش مبتنی بر شواهد را به صورت کارگاه دو جلسه دو ساعته گذراندند. میزان خودکارامدی قبل و بعد از آموزش دانشجویان گروه شاهد و مداخله به وسیله پرسش‌نامه خودکارامدی عمومی ( Generalized self-efficacy یا GSE ) مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 و آزمون‌های آماری 2 c ، t ، Mann–Whitney و Wilcoxon با ضریب و فاصله اطمینان 2 ± 95 درصد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: 3/33 درصد دانشجویان دختر و 7/66 درصد پسر بودند. میزان خودکارامدی دانشجویان گروه مداخله که بر اساس مبتنی بر شواهد آموزش دیده بودند، با انجام آزمون Mann–Whitney به طور معنی‌داری بالاتر از دانشجویان گروه شاهد بود (001/0 > P ) و در گروه شاهد تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. نتیجه‌گیری : آموزش مبتنی بر شواهد بیش از روش مرسوم منجر به ارتقای خودکارامدی در دانشجویان پرستاری می‌شود. بنابراین پیشنهاد می‌گردد که این روش در آموزش بالینی مورد استفاده قرار گیرد.