بررسی امکان بومی‌سازی علوم انسانی از منظر هستی‌شناسی بنیادین

مارتین هیدگر تحلیل انسان را به ‌منزلة اقدامی تمهیدی برای پرسش از معنای وجود تلقی می‌کند و به آن «هستی‌شناسی بنیادین» می‌گوید. از منظر هیدگر بررسی دقیق پرسش از وجود منوط به این است که در وهلة‌‌ نخست آن‌ کسی را که پرسش‌های وجودی درمی‌افکند، یعنی «دازاین» را شفاف سازیم. هیدگر فیلسوفی وجودی است و بر این باور است که مابعد‌الطبیعه در تمثیل درخت شناسایی دکارت به‌عنوان ریشة درخت در خاک وجود قوام می‌گیرد. با این ملاحظه، بنیاد همة‌ معارف اعم از انسانی و طبیعی به هستی و نحوة‌ گشودگی آن بر دازاین بازمی‌گردد و تبیین خصائص و مقومات علوم در هر دورة تاریخی منوط به فهم نسبت وجود با آن دوره است. علوم انسانی در هر یک از ادوار و جوامع انسانی در نسبتی مستقیم با فلسفه‌ها و نظام‌‌های وجودی آن روزگار است. مقاله با رجوع به برخی از آثار هیدگر از جمله کتاب هستی و زمان به این نکته پرداخته است که مدنیت و علوم غربی برآمده از باطنی است که تقرب به آن و سپس گذشت از آن منوط به درک این باطن و واکاوی آن است. با توجه به معیارهایی که هیدگر ارائه می‌کند، مقاله کوشش خواهد کرد شرایط امکان تقرب به علوم انسانی غربی را بررسی کند و چگونگی یک تعامل کارساز و مفید با آن را برای فرهنگ و تمدن سرزمین ما که خود در نسبت هستی‌شناختی ویژه‌ای منشاء آثار معرفتی دوران‌سازی بوده است، تبیین کند.