بررسی ارتباط بین سبک تصمیم گیری عمومی و صلاحیت بالینی در پرستاران شاغل در بیمارستانهای آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در سال 1393

مقدمه: تصمیم گیری یکی از مفاهیم اصلی پرستاری است که بر کیفیت مراقبت از بیمار تأثیر مستقیم دارد. آگاهی از ارتباط بین سبک تصمیم گیری با صلاحیت بالینی پیش نیاز طراحی برنامه های آموزشی مناسب جهت ارتقاء سطح تخصص پرستاران است، با عنایت به کمبود اطلاعات در این زمینه، مطالعه حاضر با هدف تعیین همبستگی بین سبک تصمیم گیری عمومی با صلاحیت بالینی در پرستاران انجام گردید. روش: این مطالعه به صورت همبستگی در سال 1393 انجام شد نمونه ها شامل 204 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستانهای آموزشی کرمانشاه بودند که به صورت تصادفی طبقه ای وارد مطالعه شدند، ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه های صلاحیت بالینی بنر و سبک تصمیم گیری اسکات و بروس بودند. داده ها با مراجعه به محل کار نمونه ها و تکمیل پرسشنامه ها جمع آوری شدند، سپس با استفاده از نرم افزار SPSS 16 و آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره صلاحیت بالینی کل برابر با 74/10±56/69 بود، نمره سبک تصمیم گیری عقلایی (07/3 ±97/17) و سبک تصمیم گیری شهودی (43/3 ±95/17) از سایر سبک ها بیشتر بودند. آزمون همبستگی نشان داد که بین سبک تصمیم گیری عقلایی ( p=0/003, r=0/209) و شهودی (r=0/193, p=0/006) با صلاحیت بالینی ارتباط معنادار مثبتی وجود دارد. نتیجه گیری: در مطالعه حاضر ارتباط معناداری بین سبک های تصمیم گیری شهودی و عقلایی با صلاحیت بالینی در پرستاران یافت شد، لذا توصیه می شود برنامه های آموزشی مناسب برای تقویت این سبکهای تصمیم گیری در دانشجویان و کارکنان پرستاری جهت افزایش سطح صلاحیت بالینی آنها طراحی شود.