بررسی اثر رس بر قدرت سایندگی خاک‌ها به‎وسیله آزمایش LCPC

آزمون LCPC یکی از آزمایش‌های مرسوم جهت تعیین میزان سایندگی دانه‌های سنگی و محیط‌های خاکی است. با توجه به عدم توسعه آزمایشی استاندارد برای تعیین سایندگی خاک‌ها، استفاده از این آزمون برای تعیین سایندگی محیط‌های خاکی، گسترش زیادی در سال‎های اخیر یافته است. در مطالعه حاضر، اثر ترکیب‌های رسی با مقادیر مختلف ذرات درشت‌دانه بر سایندگی خاک‌ها، با استفاده از آزمایش LCPC مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام آزمایش‌ها از ترکیب‎های مختلفی از نمونه‌های سیلیس خرد شده و کانی رسی تالک استفاده گردید. با اندازه‌گیری و ثبت توان مصرفی موتور الکتریکی دستگاه، در هر لحظه از اجرای آزمون LCPC، انرژی مصرف شده در هر آزمایش نیز محاسبه شد. در طول آزمایش‌ها، رطوبت و تنش‌های مختلفی اعمال شدند. نتایج نشان دادند که با افزایش رطوبت، ضریب سایندگی LCPC ابتدا کاهش یافته و با گذر از محدوده رطوبتی خاص، افزایش می‌یابد. در شرایطی که نمونه ساینده مورد آزمایش، کاملاً رسی (تالک) است؛ ضریب سایندگی تقریباً صفر به‎دست آمد. مشخص گردید، محدوده درصدهای رطوبت میان حدود خمیری و روانی، منطبق با کمترین میزان سایندگی‌اند. همچنین با تغییر تنش‌های اعمالی، مشاهده شد که با افزایش مقدار رس در ترکیب، روند افزایش خطی ضریب سایندگی، با افزایش تنش موثر کاهش یافته و در نهایت از بین می‌رود. نتایج به دست آمده، نشان دادند که جزء رسی مورد استفاده، به تنهایی سایندگی چندانی ندارد. ولی ترکیب آن با ذرات درشت دانه، به‎ویژه در حضور رطوبت، می‌تواند تاثیر قابل توجهی بر رفتار ساینده نمونه و به‎ویژه تغییرات آن تحت رطوبت‎ها و سطوح تنش‎های مختلف داشته باشد.