بررسی اثربخشی فرآیند تماس با شیوه‌های اهمال‌کاری بر خودگردانی تحصیلی دانش‌آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی فرایند تماس با شیوه‌های اهمال‌کاری بر خودگردانی تحصیلی بود. این پژوهش در چارچوب نیمه آزمایشی با گروه آزمایش و کنترل و اجرای پیش‌آزمون و پس‌آزمون اجرا گردید. جامعه آماری کلیه دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر ساوه در سال تحصیلی 95-96 بود. در این پژوهش مدرسه به‌صورت نمونه‌گیری غیرتصادفی در دسترس انتخاب شد و دانش‌آموزان پس از تکمیل پرسشنامه اهمال‌کاری به‌صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای در تماس با شیوه‌های اهمال‌کاری قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده‌ها مقیاس اهمال‌کاری سولومون و راث‌بلوم (1984) و مقیاس خودگردانی زیمرمن و مارتین پونز (1986) بود. نتایج حاصل از تجزیه‌ و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس(02/0p  ) نشان داد که تماس با شیوه‌های اهمال‌کاری در افزایش خودگردانی مؤثر است؛ بنابراین بر اساس یافته‌های این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که از تماس با شیوه‌های اهمال‌کاری می‌توان در جهت افزایش خودگردانی به‌عنوان یک روش مؤثر سود برد.