بررسی اثربخشی امید درمانی گروهی بر شادکامی بیماران همودیالیزی

پیش‌زمینه و هدف: بیماران تحت دیالیز احتمالاً در معرض افسردگی و کاهش شادکامی قرار دارند که این امر به‌نوبه خود می‌تواند محرک ترک ادامه مراحل درمانی توسط آن‌ها باشد. در این راستا امید به آینده می‌تواند مشوق خوبی برای این بیماران باشد. لذا مطالعه حاضر باهدف تعیین اثربخشی امید درمانی گروهی بر شادکامی بیماران همودیالیزی طراحی شده است. مواد و روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده، در 46 بیمار همودیالیزی مراجعه‌کننده به دو بیمارستان آموزشی یزد انجام شد. بعد از تخصیص تصادفی نمونه‌های منتخب با نمونه‌گیری آسان اولیه افراد واجد شرایط، برنامه آموزشی امید درمانی گروهی برای گروه مداخله طی 8 جلسه 90 دقیقه‌ای انجام شد ولی بیماران گروه کنترل تحت مراقبت روتین بخش قرار داشتند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه شادکامی آکسفورد بود. داده‌ها با ﺁزمون مجذورکای و تی تست تحت نرم‌افزار SPSS تحلیل شد. یافته‌ها: طبق نتایج، حدود سه‌چهارم افراد موردمطالعه مرد، متأهل و دارای تحصیلات زیر دیپلم بودند. در ابتدای مطالعه تفاوت معنی‌دار حیطه‌های مختلف شادکامی بین دو گروه مشاهده نگردید (0.05< p) ولی پس از امید درمانی، نمره کل شادکامی گروه مداخله از میانگین 72/12± 05/55 به 24/9±28/66 افزایش یافت (0.05>(p. نتایج نشان داد پس از مداخله، تغییرات نمره شادکامی در حیطه خلق مثبت معنی‌دار نشده است (0.05< p). بحث و نتیجه‌گیری: امید درمانی گروهی سبب افزایش شادکامی در بیماران تحت دیالیز در تمام حیطه‌ها به‌جز خلق مثبت شده است لذا نتایج می‌تواند در برنامه‌ریزی مراقبت در بخش‌های مربوطه استفاده شود. بعلاوه احتمالاً ایجاد خلق مثبت در این بیماران نیاز به رویکردهای دیگر یا مداخلات طویل‌المدت دارد. پیشنهاد می‌گردد مطالعات مشابه با نمونه بزرگ‌تر برای تائید یافته‌ها انجام گیرد.