بررسی اثرات شوری بر بازماندگی، رشد، شاخص های خونی و بافت شناسی آبشش هامون ماهی Schizothorax zarudnyi

شوری از عوامل محیطی مهم و تاثیر گذار بر ماهیان بوده و برای بررسی تاثیر جوانب مختلف افزایش شوری محیط، تعیین میزان بیشینه تحمل ماهی به شوری مهم است. در مطالعه حاضر میزان تحمل شوری بچه ماهیان هامون­ماهی (Schizothorax zarudnyi) در شرایط آزمایشگاهی به روش انتقال مستقیم و تدریجی به شوری­های بالاتر  (5/2، 5، 10، 11، 12، 13، 14، 15 و g/L20) مطالعه شد. هم­چنین رفتار، تغییرات هیستوپاتولوژی بافت آبشش و سلول­های کلراید در ماهی­ها مطالعه شد. در ادامه ماهی­ها در شوری g/L 10 به مدت 20 روز پرورش داده شدند و در پایان دوره پرورش میزان رشد و شاخص­های خونی نمونه­ها سنجش شد. میزان غلظت نیمه کشنده (LC50) نمک خوراکی 24، 48، 72 و 96 ساعته به ترتیب g/L 44/11، g/L 72/10، g/L 52/10 و g/L 52/10 تعیین شد. انتقال تدریجی ماهیان به شوری­های بالاتر منجر به افزایش تحمل شوری بچه­ماهیان به میزان g/L 13 شد. بیش­ترین تغییر مشاهده شده در بافت آبشش شامل جدا­شدگی اپی­تلیوم (65%) و کم­ترین تغییر مشاهده شده نکروز (14%) بود. هم­چنین تعداد سلول­های کلراید پس از قرار­گیری بچه­ماهیان در غلظت LC50 به میزان 16% بیشتر شد. تغییر معنی­دارای در میزان رشد، پروتئین کل، AST و ALP و کورتیزول در ماهیان پرورش یافته در آب شیرین و شور مشاهده نشد، در حالی که میزان گلوکز و تری گلیسرید اختلاف معنی­داری را نشان دادند. به طور کلی نتایج این مطالعه نشان دهنده امکان پرورش هامون­ماهی در شوری g/L 10 می­باشد، اما با توجه به رشد کم این ماهی در دوره پروش (در آب شور و شیرین) نیاز به مطالعات تکمیلی برای پرورش این ماهی است.