بررسی آسیب‌¬پذیری شبکه‌های ارتباطی شهرها در مقابل زلزله با استفاده از روش IHWP , GIS مطالعه موردی منطقه شش شهرداری تهران

زلزله گاه می‌تواند خسارات عظیمی در زندگی بشر به بار آورد از جمله، مختل کردن شبکه‌های ارتباطی که امکان نجات زلزله‌زدگان به ویژه در72 ساعت اولیه را با مشکل جدی روبه‌رو می‌سازد. امروزه به وجود آمدن این وضعیت خطرناک به دنبال کم‌عرض بودن راه‌ها، دور بودن از مراکز خدماتی و درمانی و قرارگیری در منطقه‌ای با زلزله‌خیزی بالا، نتیجة گسترش کالبدی و افزایش تراکم شهرهای بزرگ است که منجر به از بین رفتن کارایی شبکه‌های ارتباطی، حجم بالای تلفات انسانی و خسارت‌های مالی می‌شود. منطقه شش شهر تهران با حدود 220 هزار نفر جمعیت درسال1385 و 20 کیلومتر مربع مساحت، یکی از مهم‌ترین مناطق شهر تهران به‌شمار می‌‌آید. تمرکز نهادهایی نظیر وزارتخانه‌ها، سفارتخانه‌ها، مؤسسات آموزش عالی، مراکز درمانی و بیمارستان‌های عمومی، شرکت‌های بزرگ اقتصادی و غیره بیانگر اهمیت بالای این منطقه از دیدگاه شهری و کشوری است. این موضوع به نوبه خود توجه به مسایل مدیریت بحران و حوادث در این محدوده را ضروری می‌سازد در این پژوهش با استفاده از مواردی چون دسترسی به مراکز درمانی، رابطه بین عرض خیابان و ارتفاع ساختمان‌ها، تراکم ساختمانی و جمعیتی، کاربری زمین، PGA منطقه و کیفیت ابنیه از طریق مدل‌های مختلف تلفیق اطلاعات و نقشه‌ها که براساس مدل تحلیل سلسله مراتبی معکوس ترکیب شده‌، میزان آسیب‌پذیری شبکه‌های ارتباطی منطقه شش در مقابل زلزله مشخص شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که بدنه خیابان‌هایی با تراکم ساختمانی و جمعیتی بالا، کیفیت ابنیه پایین، فاصله زیاد تا مراکز امدادی نسبت به سایر قطعه‌ها و درجه محصوریت بیشتر، از میزان آسیب‌پذیری بالایی برخوردار بوده تا حدی‌که به عنوان بخش‌های آسیب‌پذیر شناخته می‌شود که با حرکت از سمت شمال منطقه به طرف جنوب به این میزان افزوده می‌شود. در مقابل بزرگراه‌ها و خیابان‌های با عرض بیشتر و تراکم ساختمانی و جمعیتی کمتر از آسیب‌پذیری کمتری برخوردار است.