برآورد توزیع مکانی بارندگی با کمک تئوری مجموعه‌های فازی

با توجه به اهمیت بارندگی در مطالعات منابع آب و هیدرولوژی، ضعف در تعیین تغییرات مکانی بارندگی می‌تواند از عوامل مهم ایجاد خطا در نتیجه‌گیری مطالعات باشد. روشهای زمین آماری به دلیل در نظر گرفتن همبستگی مکانی داده‌ها معمولا دقت مناسبی را ارائه می‌نمایند. کافی نبودن داده‌ها کاربرد روشهای زمین آماری برای برآورد توزیع مکانی بارندگی را محدود می‌نماید. استفاده از داده‌های تولید شده (کارشناسی) که خود دارای درصدی خطا هستند، دارای عدم هم ارزی با داده‌های مشاهده‌ای می‌باشد. لذا به نظر می‌رسد استفاده از تئوری مجموعه‌های فازی، که توانایی استفاده از داده‌های تخمینی و اعداد تولید شده را دارد، می‌تواند در برآورد مناسبتر بارندگی کمک نماید. در این مطالعه قابلیت روش فازی کریگینگ ارزیابی و سپس با روشهای کریگینگ معمولی، کوکریگینک و TPSS1 برای برآورد بارندگی سالانه مورد مقایسه قرار گرفته است. برای این منظور از دو حالت داده استفاده گردید. در حالت اول تعدادی نقطه کمکی با توجه به توزیع واریانس خطا، انتخاب و این نقاط فازی گردید، در حالت دوم تعداد نقاط کمکی افزایش داده شد. نتایج بررسی روشها نشان داد که برای برآورد بارندگی سالانه استفاده از روش فازی کریگینگ در هر دوحالت و همچنین در برونیابی داده‌ها بهتر از سایر روشها عمل می‌نماید. ضمن آنکه با افزایش تعداد نقاط کمکی مقدار خطای برآورد افزایش می‌یابد. همچنین بررسی‌ها نشان داد که تقسیم منطقه به واحدهای همگن، با استفاده از روش تحلیل خوشه‌ای، داده‌های بارندگی را ایستا می‌نماید.