بازنمائی نظام معنایی زنان تهرانی به هویت‌های متمایز ظاهری برآمده از جراحی‌های زیبایی

این پژوهش با استفاده از روش نظریه­ی زمینه‌ای، تحلیل استقرایی و تحلیل کیفی داده‌ها، نظام معنایی زنان تهرانی به هویت‌های متمایز ظاهری برآمده از جراحی­های زیبایی را با استناد به داده­های واقعی مطالعه­کرده است. در این پژوهش برای دسترسی به بیشترین تنوع ممکن در نمونه­ها، با نمونه­گیری هدفمند با 15 زن جوان تهرانی که جراحی زیبایی کرده بودند، مصاحبه نیمه­ساختاریافته و عمیق انجام شد. داده­ها با استفاده از مدل پارادایمی اشتروس و کوربین مقوله­بندی و مدل پارادایمی آن ترسیم شد. برای سنجش اعتبار و روایی پژوهش گروه‌های متمرکز از 7 نفر از مشارکت‌کنندگان تشکیل و از آنها خواسته شد تا یافته‌های کلی به­دست­آمده را ارزیابی کنند و در مورد آنان نظر دهند. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد، مهم­ترین شرایط علی انجام عمل جراحی زیبایی در بین زنان مشارکت­کننده حقارت عضوی، الگوپذیری ظاهری، اختلال در زیبایی­خواهی، اغواگری جنسی، ایده­ی خلق بدن و وابستگی به مد است. عوامل مداخله­گر شامل پیشنهاد پزشک، تقابل سنت و مدرنیته و هژمونی وانمودگی می­شوند. زنان راهبردهای انتخاب آگاهانه، انقیاد بدن، چیدمان بدن را به­کار می­­گیرند که پیامدهایی نظیر تولید انبوه، بدن نمایشی و کالایی­شدن بدن را به­همراه دارد. درنهایت، مقوله­ی هسته در این پژوهش بدن ساختارزدایی­شده است که بیانگر تفکراتی است که بر زیبایی و دلخواه و مطابق با ارزش‌ها و آرمان‌های زیبایی­شناختی­بودن بدن در جامعه، علاوه ‌بر کارکرد سلامتی و ادامه­ی حیات آن تأکید دارد.