بازخوانی علمی طب سنتی ایرانی از منظر استقراگرایی با تکیه بر آراء ابن سینا و محمد بن زکریای رازی

سابقه و هدف: تا کنون بحث­های زیادی پیرامون علمی بودن گزاره­ها و مفاهیم طب سنتی و علم­بودن این حوزه میان منتقدان و مدافعان این دانش صورت گرفته است. اشکال اساسی این مباحث این است که قبل از پرداختن به علم بودن یا نبودن این حوزه، معیارهای علم بودن به طور دقیق مشخص نشده است. می­توان گفت اولین و مشهورترین معیار ارائه شده توسط فیلسوفان علم در این زمینه که عموماً مبنای کار دانشمندان قرار گرفته است، معیار استقراگرایان است که اتکاء بر مشاهده­ی تجربی، آزمایش و استقرا را معیار علم بودن یک حوزه از دانش معرفی می­کند. مواد و روش­ها: مطالعه به روش مطالعه کتابخانه ای انجام گرفت. ابتدا با تکیه بر معروف­ترین آثار در زمینه­ی فلسفه علم به معرفی دقیق معیار استقراگرایان می­پردازد؛ سپس نشان خواهد داد که مبنای کار شاخص­ترین چهره­های دانش طب سنتی، آزمایش و استقرا است و بنابراین می­توان از منظر استقراگرایان، این دانش را علم تلقی کرد. نتیجه­ گیری: بر اساس معیار استقراگرایان، دانش طب سنتی علم به معنای نوین کلمه می­باشد. کلیدواژه‌ها: علم بودن، طب سنتی ایرانی، استقرا، زکریای رازی، ابن­ سینا