بازتاب تصویرانسان آواره وکودک جنگ زده در اشعار محمود درویش وقیصر امین پور

پیامدهای جنگ و آسیب کودکان درآن ازجمله مسائلی است که در آثار نویسندگان و شاعران ملل مختلف به چشم می‌‌‌خورد. محمود درویش و قیصر امین پور، جنگ را از نزدیک، حس وتجربه کرده اند. محمود درویش، وطن را چون معشوق دوست می‌‌‌دارد و به ماندن در آن و مقاومت در برابر ظالمان توصیه می‌کند و مرگ خارج از وطن را دوست نمی‌دارد و امید بازگشت به سرزمین در دلش همواره زنده است و در بیان افکار و عواطف خویش از نماد و میراث و دین و از نجوای فرزند با پدر ومادر خویش بهره برده است و از بی پناهی وعدم مساعدت دیگر کشورها گله می‌کند و به کودکان بشارت بازگشت به وطن را می‌دهد. قیصرامین پور هم به وطن خویش عشق میورزد و عشق به روستا را در دل می‌پروراند و به تبیین پایداری ها و توصیف صدمات و فجایای جنگی می‌پردازد و به نماد توسّل می‌جوید و کشتار بی رحمانه کودکان و بی‌سرپرستیشان در جنگ وتبعات آن را بیان می‌کند و به آینده کودکان امیدوار است. این نوشتار به شیوه ی مقایسه ای دیدگاه وافکار این دو شاعر را بیان می‌کند.