ایجاد نارسایی حاد کبدی تجربی ناشی از تتراکلرید‌کربن در مدل موش نژاد NMRI

زمینه و هدف: ایجاد مدل نارسایی حاد کبدی برای ارزیابی اثرات و بی‌خطر بودن روش‌های جایگزین پیوند کبد،به‌کار می‌رود. این مطالعه با هدف تعیین دوز مناسب تتراکلرید‌کربن برای ایجاد نارسایی حاد کبدی در موش نژاد NMRI انجام شد. روش بررسی:در این مطالعه ابتدا در 5 گروه موش 6 تایی، تتراکلرید‌کربن محلول در روغن زیتون با دوزهای مختلف(به میزان 5/0، 1، 5/1، 2 و 5/2 میلی‌لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن)به‌صورت داخل صفاقی تزریق گردید. پس از 24ساعت سطح سرمی آنزیم‌های کبدو وضعیت بافت کبد ارزیابی شد. برای بررسی میزان زنده‌مانی موش‌ها،تتراکلرید‌کربن با مقادیر ذکرشده به 6 گروه موش جدیدتزریق و این حیوانات طی 4 روز مورد مشاهده قرار گرفتند. جهت بررسیتأثیر سم در روزهای بعد، دوز تعیین‌شده به 24 موش جدید تزریق و ارزیابی‌های بافتی و سرمی تکرار شد. یافته‌ها: با افزایش دوز تتراکلرید‌کربن، سطح سرمی آنزیم‌های کبدی و درجه آسیب بافت کبدی افزایش یافت. مقادیر بیش از یکمیلی‌لیتر بر کیلوگرم تتراکلرید‌کربنباعث ایجاد آسیب حاد کبدی شد. همچنین در میزان یکمیلی‌لیتر بر کیلوگرم،مرگ‌و‌میرکم و در مقادیر بیش از 2میلی‌لیتر بر کیلوگرم، مرگ‌و‌میر شدید بود. در تزریق تتراکلرید‌کربن(با دوز 5/1میلی‌لیتر بر کیلوگرم)، حداکثر افزایش آنزیم‌های کبدی، 24 ساعت بعد ایجاد شد که به‌تدریج کاهش یافت. درجه آسیب کبدی در روزهای بعد از تزریق،تقریباًتا روز چهارم یکسان بود، ولی از 72 ساعت به بعد، فاز رژنراسیون کبدی آغاز گردید. نتیجه‌‌گیری: طبق نتایج این مطالعه، تزریق داخل صفاقی تتراکلرید‌کربن (با دوز 5/1میلی‌لیتر بر کیلوگرم) در یک‌نوبت، می‌تواند دوز مناسبی برای ایجاد مدل نارسایی حاد کبدی در موش نژادNMRI  باشد.