الگوی مفهومی هماهنگی راهبردی بین تصمیم‌گیری اخلاقی و منابع انسانی با عملکرد

زمینه: هر چند هدف اصلی سازمان‌ها افزایش کارایی و کسب سود است ولی برای دستیابی به موفقیت و تضمین بقای خود، باید به احکام اخلاقی و انتظارات اجتماعی واکنش مناسب نشان دهند و اینگونه انتظارات را با اهداف اقتصادی سازمان تلفیق کنند تا دستیابی به اهداف والاتری را امکان‌پذیر سازند. از سوی دیگر، موفقیت سازمان مستلزم پیوند و هماهنگی مناسب بین سیاست‌ها و فرایندهای منابع انسانی با اهداف و راهبردها و نیز فرهنگ و ارزش‌های سازمانی است. در این میان هماهنگی میان راهبرد‌های تصمیم‌گیری اخلاقی و راهبرد منابع انسانی نیز می‌تواند آثار مثبتی بر عملکرد آن داشته باشد. روش کار: در این مطالعه ضمن مروری بر الگوهای ایجاد هماهنگی راهبردی تلاش شده بر مبنای نظریه نقاط مرجع راهبردی (SRP,S) یک الگوی راهبردی جهت هماهنگی مناسب بین روش‌های تصمیم‌گیری اخلاقی و راهبرد منابع انسانی جهت ارتقای عملکرد سازمان ارائه شود. بدین لحاظ ابتدا ضمن تعریف مفاهیم اخلاق، راهبرد منابع انسانی و فرهنگ، گونه‌های تصمیم‌گیری اخلاقی بررسی و با بهره‌گیری از دو نقطه مرجع توجه به داخل و خارج و کنترل کم و شدید گونه‌شناسی راهبردهای اخلاق، منابع انسانی و فرهنگ در یک ماتریس دو بعدی جانمایی، و پس از آن ارتباط این گونه‌ها با یکدیگر مشخص و مبنای هماهنگی قرار می‌گیرند. با انطباق و هماهنگی بین سه عنصر، مدل مفهومی ارائه می‌شود. یافته‌ها: بر مبنای مدل ارائه شده در این مطالعه هماهنگی بین هر یک از گونه‌های مختلف راهبرد تصمیم‌گیری اخلاقی، راهبرد منابع انسانی و راهبرد فرهنگ در یک سازمان می‌تواند به افزایش عملکرد آن منجر شود. نتیجه‌گیری: برای برقراری هماهنگی راهبردی می‌توان از سه راهبرد کلی استفاده کرد. الگوی عقلایی، الگوی طبیعی و الگوی همه جانبه یا نقاط مرجع راهبردی. سازمان‌ها می‌توانند با تعیین وضعیت موجود خود نسبت به نقاط مرجع راهبردی به انتخاب راهبرد مناسب اقدام نمایند.