الگوی شخصیت‌پردازی داستان‌های پیامبران الهی در قرآن کریم، بر مبنای دیدگاه ریمون-کنان

شخصیت‌پردازی به‌عنوان یکی از عناصر اصلی روایت به نحوه‌ی گزینش، چیدمان و ورود شخصیت‌ها به داستان و همچنین، نقش شخصیت‌ها در داستان می‌پردازد. پژوهش حاضر به بررسی شخصیت‌پردازی داستان‌‌های مربوط به پیامبر اکرم(ص) و داستان‌های سایر پیامبران در متن قرآن (براساس ترجمه‌ی صفوی) پرداخته است. نتایج حاصله نشان می‌دهد که: 1) اگرچه در شخصیت‌پردازی‌های قرآن از همه‌ی شاخص‌ها و روش‌های الگوی ریمون-کنان استفاده شده است، نقطه‌ی ضعف این دیدگاه یعنی، عدم توجه او به انگیزه‌ی افراد در انجام یک کنش، در تحلیل شخصیت‌های داستان‌های قرآن است. 2) استفاده از شاخص‌های غیرمستقیم از شاخص مستقیم بیشتر است. 3) در میان روش‌های گوناگون توصیف غیرمستقیم بیان شخصیت، به ترتیب، کنش و گفتار بیشتر از سایر موارد استفاده واقع شده است. 4) ذکر کنش‌های غیرعادتی از عادتی رایج‌تر است. 5) حدود یک‌سوم از شخصیت‌پردازی قرآن به معرفی خداوند و ویژگی‌های او می‌پردازد. 6) اهمیت گفتار در شخصیت‌پردازی در داستان‌های پیامبر اکرم(ص) نسبت به داستان‌های سایر پیامبران کم‌تر می‌شود. کلیدواژه‌ها: شخصیت‌پردازی، توصیف‌ مستقیم‌، توصیف‌‌ غیرمستقیم، ریمون ـ کنان.