الگوهای بالینی یووییت در بیماران ارجاعی شهر اصفهان

هدف: بررسی الگوهای بالینی و سبب‌شناسی یووییت در شهر اصفهان. روش پژوهش: در این مطالعه توصیفی، 2016 بیمار مبتلا به یووییت ارجاع شده به درمانگاه چشم‌پزشکی بیمارستان فیض اصفهان در فاصله زمانی 13 سال (آذر 1391-1378) از نظر سن، جنس، ویژگی‌های بالینی، آناتومیک و سبب‌شناختی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: نسبت بیماران زن به مرد در جمعیت مورد مطالعه 2/1 به 1و میانگین سنی بیماران 76/33 سال بود. یووییت قدامی شایع‌ترین نوع آناتومیک با شیوع 9/42 درصد و پس از آن به ترتیب یووییت خلفی (42/21 درصد)، میانی (3/19 درصد) و پان‌یووییت (31/16 درصد) قرار داشتند. شایع‌ترین علل در انواع آناتومیکی در یووییت قدامی علل ناشناخته (50 درصد) و بیماری فوکس هتروکرومیک ایریدوسیکلیت FHI)) (8/32 درصد)؛ در یووییت خلفی توکسوپلاسموزیس (5/90 درصد)، در یووییت میانی علل ناشناخته (5/81 درصد) و در پان‌یووییت بیماری بهجت (3/48 درصد) و علل ناشناخته (ایدیوپاتیک) (2/32 درصد) بودند. در 89/43 درصد موارد از کل بیماران، علت یووییت ناشناخته (ایدیوپاتیک) بود. از علل شناخته شده، توکسوپلاسموزیس (نوع مادرزادی) شایع‌ترین عامل ایجادکننده یووییت در این بیماران بوده و پس از آن بیماری بهجت و بیماری فوکس قرار داشتند. در 62/15 درصد موارد، بیماری زمینه‌ای سیستمیک مشاهده گردید که شایع‌ترین بیماری سیستمیک غیرعفونی بیماری بهجت و شایع‌ترین بیماری سیستمیک عفونی، توکسوپلاسموزیس بود. در مجموع عوامل غیرعفونی سهم بیش‌تری (5/76 درصد) را در سبب‌شناسی یووییت نسبت به عوامل عفونی به خود اختصاص دادند. سیر یووییت در 6/49 درصد مزمن و در 5/87 درصد موارد نوع یووییت، غیرگرانولوماتوز بود. نتیجه‌گیری: الگوی بالینی و سبب‌شناسی در اصفهان تفاوت‌های بارزی با سایر مناطق دارد. برای مثال یووییت ناشی از توکسوپلاسما، بهجت و فوکس شیوع بیش‌تری دارد. عوامل محیطی، ژنتیکی و جغرافیایی ممکن است در این زمینه موثر باشند. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1393؛ دوره 19، شماره 4: 329-323.