اسطوره فقر در سینمای ایران: تحلیل نشانه‌شناختی فیلم ابد و یک روز

در مقاله حاضر ابتدا به طرح موقعیت فقرا در جامعه مصرفی جدید از دیدگاه زیگمونت باومن، ژان بودریار و جان گالبریت می-پردازیم و با بررسی جایگاه فقرا در ایران پس از انقلاب اسلامی، رویکردی برای بررسی بازنمایی از فقرا در سینمای پس از انقلاب ارائه می‌دهیم؛ سپس به تحلیل نشانه‌شناسانه فیلم ابد و یک روز (سعید روستایی، 1394) می‌پردازیم؛ این فیلم از جمله آثار سینمایی درباره فقرا و تهی‌دستان است که در دهه هشتاد و نود بر پرده سینما اکران شده است. این مقاله تلاش دارد تا از خلال شناسایی دلالت‌های ضمنی برساخته شده از فقرا، اسطوره‌پردازیِ جامعه مصرفی از فقر را تحلیل کند و به نقد این روایت در سینمای دو دهه اخیر ایران بپردازد. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که در فیلم ابد و یک روز، تصویری از "فقرای تقدیرگرا"، "فقرای تبعیدی" ،"فقرای مقصر" برساخته می‌شود که با بهره از مکانیسم‌های "تاریخ‌زدایی" و "جابجایی رمزگان نابرابری با توانایی‌های ذاتی"، تصویر اسطوره‌ای و تغییرناپذیر از فقر ارائه می‌دهد؛ تصویری که سعی در بازتولید کلیشه‌های فرهنگی از فقر و در نهایت حفظ نظم طبقاتی و طبیعی‌سازی فقر در جامعه دارد.