استفاده از عصاره اتانولی بره موم به عنوان یک ضدعفونی کننده طبیعی برای کنترل عوامل میکروبی جداسازی شده از چغندرقندهای انبارشده، در شرایط آزمایشگاهی

از هنگام برداشت چغندرقند از مزارع تا انتقال به کارخانه قند و تبدیل آن به قند مدت طولانی صرف می‎گردد. چغندرقند در حین برداشت و انتقال، آسیب دیده و زخمی می‎شود و محل مناسبی از لحاظ دما، رطوبت، pH و غلظت قند برای رشد انواع میکروارگانیسم‎های ساکارولیتیک ایجاد می‎کند. در این تحقیق از ریشه‎های انبار شده در سه ماه بهار 1390 و هم‎چنین شربت فرآوری شده با حرارت در یکی از کارخانه‎های تولید قند و شکر اصفهان جهت جداسازی و شناسایی انواع میکروارگانیسم‎ها نمونه‎برداری تصادفی صورت گرفت. تکه‎های آلوده پس از شستشو و ضدعفونی کردن سطح ریشه‎ها از مناطق مختلف بافت آن‎ها جداسازی و پس‎از تهیه رقت، عملیات خالص‎سازی و شناسایی میکروارگانیسم‎ها با روش‎های استاندارد میکروبیولوژیک انجام شد. در ادامه مطالعه، تأثیر عصاره اتانولی بره موم زنبورعسل به‎عنوان یک ماده ضدمیکروبی بیولوژیک در شرایط آزمایشگاهی بر روی باکتری‎ها و قارچ‎های جداسازی شده مورد ارزیابی قرار گرفت و تأثیر آن با دو ماده ضدعفونی کننده هیپوکلریت سدیم و هیپوکلریت کلسیم مقایسه گردید. در نتیجه آزمایشات، انواع باسیل‎ها و کوکسی‎های گرم مثبت شامل جنس‎های باسیلوس، لوکونوستوک، استافیلوکوکوس و استرپتوکوکوس از گروه باکتری‎ها و انواع قارچ‎ها مانند جنس‎های پسیلومایسس، کریزوسپوریوم، پنی سیلیوم، فوزاریوم و پیتیوم جداسازی، خالص‎سازی و شناسایی شدند. در میان باکتری‎های جداسازی شده انواع بیماری زا شامل استافیلوکوکوس ارئوس و استافیلوکوکوس ساپروفیتیکوس نیز حضور داشتند. شمارش باکتری‎ها در شربت فراوری شده با حرارت نشان دهنده بقای اسپور باکتری‎ها و رشد آن‎ها به تعداد 53 واحد تشکیل‎دهنده کلنی در میلی لیتر پس از رویش بود. باکتری‎هایی که در شربت پس‎از فراوری باقی ماندند متعلق به جنس باسیلوس بودند. اعضای جنس باسیلوس به عنوان پاتوژن‎های فرصت‎طلب انسانی مطرح هستند و برخی از آن‎ها فراورده‎های حساسیت زا تولید می‎کنند، بنابراین رعایت مواردی که موجب کاهش تعداد آن‎ها در مراحل انبارداری چغندرقند می‎شود، علاوه‎بر کنترل کاهش کیفیت محصول از نظر بهداشتی نیز قابل توجه است. عصاره اتانولی بره موم به عنوان یک ماده بیولوژیک بی‎خطر برای سلامت انسان دارای تأثیر قابل توجهی بر روی میکروارگانیسم‎های جداسازی شده بود به طوری که کمترین غلظت لازم برای حذف کلیه باکتری‎ها و قارچ‎ها شش برابر کمتر از هیپوکلریت سدیم و 12 برابر کمتر از هیپوکلریت کلسیم بود.