استعاره شناختی و چگونگی نمود آن در قصیدة «علی بساط الریح» اثر فوزی معلوف

استعاره مقوله­ای است که امروزه بیش از گذشته، نگاه نظریه­پردازان مختلف را بویژه در حیطة شناختی به خود معطوف ساخته است. آنچه در استعاره مهم است، تعیین الگویی است که بتواند در درک معنای آن به وضوح مؤثر باشد. در این پژوهش، استعاره از نگاه نو، با تأکید بر استعاره مفهومی- که نخستین بار جورج لیکاف و مارک جانسون مطرح کردند- بررسی شده است و طرح­واره­های تصوری آن؛ یعنی ساخت­های مفهومی که بر اساس تجربیات مختلف شکل می­گیرد، در قصیدة «علی بساط الریح» از فوزی معلوف، یکی از شاعران اثر گذار ادبیات مهجر تحلیل ­و این نتیجه حاصل شد که شاعر در بخش­هایی متعدد در این قصیده، از استعاره بهره گرفته است و با استفاده از طرحواره­های مختلف تصوری از جمله حرکتی، قدرتی، حجمی و جهتی یا استعاره فضا مدار به برجسته­سازی بخش­هایی از شعر که مورد توجه او بوده، پرداخته است.