استراتژی مدیریت منابع و برنامه ریزی مسکن

طبق گزاری منتشره در مجله بهداشت جهانی حدود 4/1 مردم دنیا سرپناه مناسب نداشته و 100 میلیون نفر بدون مسکن بوده و زیرپل­ ها، در خیابان ­ها و محل­ های نامناسب می­ خوابند. بنابراین تأمین مسکن یک معضل جهانی است و بدون شک الگوها و روش­های سنتی هرگز نمی­ تواند جوابگوی این نیاز روزافزون باشد. بعلاوه عوامل دیگری همچون ملاحظات زیست محیطی، کمبود سرمایه، نیروی متخصص و مشکلات طبیعی جزء محدودیت ­های برنامه ­ریزی و مدیریت مسکن می­ باشد. بدیهی است که خلق و ایجاد یک معماری و بافت شهری با کفایت و نوین، هماهنگ با فرهنگ خاص زمان و مکان، بایستی بر مبنای ترک ویژگی­ های کلاسیک و حذف متد تک ساختمان سازی استوار گردد. همچنین برای رسیدن به هدف هماهنگی «مسکن» و بافت شهری از نقطه نظر هنری و نظم اجتماعی «انسانی» در ضمن این که رابطه عنصری «مسکن» و «انسان» و تجزیه و تحلیل می­ کنیم باید توأماً تعادل محیطی و هنری و نظم اجتماعی را نیز در نظر بگیریم. توجه به خصوصیات تاریخی هر قوم و ملتی، در برنامه ­ریزی مسکن لازم و ضروری است و در موفقیت برنامه­ ها و فراگیر بودن آنها بسیار مؤثر است. با توجه به اینکه در شهرهای بزرگ مشکلات حمل و نقل، آلودگی هوا، کمبود فضا، اشغال بیش از حد زمین­ های شهری توسط خیابان­ ها و بزرگراه ­ها، اتلاف و دقت در جابجایی ­ها و مسایل زیست محیطی بی شمار، ناشی از عدم وجود برنامه جامع در طراحی فضاهای مسکونی است، بنابراین دقت در مدیریت و برنامه ­ریزی مسکن، تخستین گام برای احتراز از مشکلات مذکور است. در این مقاله ضمن توجه به مسایل زیست محیطی شهرها، منابع اصلی محیط یعنی ماده، انرژی، فضا، زمان و تنوع نیز مدنظر قرار گرفته است و لازم است یک برنامه فراگیر از کلیه عوامل دخیل در برنامه ­ریزی مسکن بصورت کمی تعریف گشته و در پایگاه اطلاعاتی سیستم اطلاعات جغرافیایی ذخیره گردد. سپس با استفاده از نرم­ افزارهای G.I.S با مدل­ سازی رایانه­ ای و با کمک لایه­ های و یا ترکیبی از آنها مورد ارزیابی و سنجش قرار گیرند و محاسن و معایب هر یک روشن گردد و بهترین شیوه برنامه ­ریزی مسکن توجه به فرهنگ و سنن مللی و شرایط محیطی پیشنهاد گردد.