ارزیابی کمّی ریسک جابه‌جایی دستی بیمار در بخش‌های یکی از بیمارستان‌های تهران، به روش MAPO

زمینه و هدف: جابه‌جایی دستی بیماران ناتوان، یکی از فاکتورهای مهم و مؤثر بر کمردردهای حاد در بین پرستاران در معرض مواجهه است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی کمّی ریسک جابه‌جایی دستی بیمار در بین پرستاران بخش‌های یکی از بیمارستان‌های تهران، به روش MAPO انجام گرفت. روش بررسی: مطالعه حاضر به روش تحلیلی - مقطعی در یکی از بیمارستان‌های شهر تهران در 26 بخش انجام شد. نمونه‌ها به روش سرشماری، در بین پرستاران و بهیاران بخش‌های مختلف بیمارستان انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها، از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و چک‌لیست MAPO استفاده گردید. یافته‌ها: بالاترین میزان امتیاز MPAO به ترتیب مربوط به بخش‌های دی‌کلینیک (امتیاز 7/14)، ارتوپدی مردان (امتیاز 3/6) و اتاق عمل جنرال (امتیاز 7/5) بود. 8/53% از بخش‌های بیمارستانی در سطح 2 اقدام اصلاحی قرار داشتند که نشانگر ریسک وقوع اختلالات اسکلتی - عضلانی 4/2 برابر بالاتر از اقدام اصلاحی سطح 1 بود. نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه نسبت بیماران ناتوان در همکاری و یا همکاری جزئی،‌ ابزار بلندکننده، کمکی،‌ ویلچر و آموزش، بیشترین نقش را در بین ریسک فاکتورها برای بخش‌های فوق‌الذکر دارند‌ می‌توان با افزایش تعداد نیروی انسانی و ویلچر، استفاده از ابزار بلندکننده، کمکی و آموزش؛ میزان امتیاز MAPO و در نتیجه سطح ریسک بروز اختلالات                   اسکلتی – عضلانی را کاهش داد.