ارزیابی علل عدم استفاده از فناوری‎های نوین ساختمانی در نوسازی بافت‎های فرسوده شهر تهران

صنعت ساختمان و پروژه های عمرانی به گواهی آمار و ارقام، از لحاظ سرمایه و حجم نیروی انسانی درگیر، بزرگ‎ترین صنعت در کشور می‎باشد. رشد سریع جمعیت و افزایش تقاضا، نیاز به کاهش زمان تحویل پروژه های عمرانی و کاهش زمان برگشت سرمایه سرمایه گذاران و عواملی از این قبیل باعث شده اند تا ضرورت ایجاد تحول در شیوه‎های سنتی صنعت ساختمان روزبه‎روز بیشتر شود. نیاز به بهره‎گیری از تکنولوژی‎های ساخت متناسب با رشد هر جامعه و بهره‎گیری از فناوری در سایر صنایع و توانایی‎های اجرای آن جامعه متغیر است. چنین نیازهایی است که بعضاً به نوآوری‎ها و یا انتقال فناوری می‎انجامد. وسعت عظیم بافت‎های فرسوده با معضلات فراوان و نبود استراتژی‎های روشن درخصوص برنامه‎ریزی و مدیریت طرح و اجرا در نوسازی این‎گونه بافت‎ها، سبب شده تازمینه‎های تحقق قوانین و مصوبات هر چند اندک موجود نیز فراهم نشود و بافت‎های فرسوده شهری با روندی افزایشی به مهم‎ترین چالش شهر تهران تبدیل شود. مباحث مربوط به زلزله و مدیریت بحران در وهلۀ نخست و ابعاد اجتماعی، اقتصادی و کیفیت‎های قابل ارتقا کالبدی و کارکردی – فضایی این بافت‎ها در مراتب بعدی، نیاز به رویکردهای ویژه جهت نوسازی آنها را اجتناب‎ناپذیر می‎نماید. در این مقاله سعی شده است تا ضمن تعریف دقیقی از تکنولوژی‎های نوین ساختمانی، به اهمیت علل عدم گسترش فناوری‎های نوین در صنعت ساخت و ساز و شناسایی ریسک‎های ناشی از استفاده از این فناوری‎ها در پروژه‎های نوسازی بافت‎های فرسوده پرداخته شود و در ادامه ضمن دسته بندی و مشخص نمودن هریک از این عدم قطعیت‎ها به ریشه‎یابی علل بروز مهم‎ترین این عوامل پرداخته خواهد شد.