ارزیابی شدت فرسایش بادی و پتانسیل رسوبدهی آن با استفاده از مدل اریفر(IRIFR1) درمنطقه روتک ومک سوخته سراوان

فرسایش بادی در مناطق خشک ونیمه خشک از مهم ترین فاکتور های عدم توسعه محسوب می گردد. از این رو شناخت عوامل موثر وپتانسیل فرسایش بادی در یک منطقه، یکی از اقدامات مهم مدیریتی در جهت کنترل وکاهش آثار سوء ناشی از این پدیده می باشد. منطقه مورد مطالعه با مساحت 5/46656 هکتار در محدوده عرض های جغرافیایی َ00 ً28 تا َ16 ً28 شمالی وطول جغرافیایی َ29 ً62 تا َ47 ً62 شرقی، در فاصله 150 کیلومتری از مرکز شهرستان سراوان در استان سیستان وبلوچستان واقع شده است. در این تحقیق به منظور تعیین وبرآوردپتانسیل فرسایش بادی از روش تجربی IRIFR.1 و قابلیت ها وامکانات نرم افزار Arc GIS 9.3 استفاده شده است. برای این منظور نقشه های توپوگرافی، زمین شناسی محدوده، فایل رقومی ارتفاع منطقه(با قدرت تفکیک30 متر) وتصاویر ماهواری وهمچنین اطلاعات موجود ومرتبط با اهداف تحقیق از آرشیواداره کل منابع طبیعی وآبخیزداری استان اخذ وسپس با بازدید های مختلف میدانی، ابتدا محدوده کاربرد مدل تعیین وسپس برای رسیدن به دقت بیشتر براساس دستورالعمل ارائه شده توسط دکتر احمدی واحد های همگن ورخساره ها ژئومورفولوژی در منطقه شناسایی، مشخص وعوامل نه گانه مدل امتیاز بندی شد. با توجه به اهمیت فرسایش بادی، در نهایت پتانسیل فرسایش بادی وشدت آن مشخص وبراین اساس نقشه شدت فرسایش بادی بدست آمد. نتایج نشان دادکه منطقه در کلاس فرسایشی زیاد با9/61درصد ودرکلاس خیلی زیادبا 1/38درصد قرارداردوهمچنین میزان تولید رسوب سالیانه 5315تن درکیلومتر مربع در سال می باشد.