ارزیابی سرعت پاسخ و مانورپذیری سامانه کنترل سرعت پیشروی دروگر نیشکر سری ۷۰۰۰ در دو حالت کنترل مکانیکی مرسوم و الکترونیکی

هدف از این پژوهش، ارزیابی سامانۀ‌ کنترل الکترونیکی سرعت پیشروی دروگر نیشکر سری 7000 است، سامانه ای که برای افزایش سهولت کاربری ماشین برداشت نیشکر به کار گرفته شده است. جهت تعیین قدرت مانورپذیری، آزمون فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی به اجرا درآمد. نوع سامانۀ کنترلی در دو سطح (کنترل مکانیکی و الکترونیکی ) و سرعت موتور در سه سطح ( 1500، 1800 و 2100 دور بر دقیقه ) به عنوان فاکتورهای طرح در نظر گرفته شدند. میزان خطای موقعیت مکانی در زمان توقف نسبت به خط مبنا در هر یک از سامانه های مختلف کنترلی به دست آمد. نتایج تجزیۀ واریانس نشان می دهد که خطای توقف دروگر در سامانۀ کنترل الکترونیکی سرعت پیشروی دروگر معنی دار است که نشانگر قابلیت بهتر مانورپذیری و بی تأثیربودن تغییرات دور موتور (سرعت پیشروی) بر قدرت مانورپذیری دروگر مجهز به سامانۀ کنترل الکترونیکی است. در آزمون دوم، برای ارزیابی سرعت پاسخ سامانه‌های کنترل مکانیکی و الکترونیکی کنترل سرعت پیشروی، از طرح کاملا تصادفی در پنج تکرار استفاده شد. در این آزمون نوع سامانۀ کنترلی و میزان تغییرات موقعیت اسپول شیر کنترل به عنوان فاکتورهای طرح در نظر گرفته شدند. بدین منظور در هر تکرار قدر مطلق خطای تغییرات ولتاژ پتانسیومتر (تغییرات سرعت)، که بیانگر تغییرات موقعیت موتور پله‌ای و در نتیجه تغییرات موقعیت اسپول شیر کنترل است، بررسی شد. نتایج به دست آمده از تجزیۀ واریانس نشان می دهد که تاثیر نوع سامانه بر سرعت پاسخ دارای اختلاف معنی داری در سطح 5درصد است. سامانۀ الکترونیکی با خطای3/388 پاسخ بهتری دارد.