ارزیابی تطبیقی جایگاه زیست محیطی شهر تهران با 22 شهر آسیایی بر مبنای شاخص های رویکرد شهر سبز

سازمان حفاظت از محیط زیست در سال 1378 با برگزاری همایش شهر سبز به ارائه طرحی سبز اقدام نمود. مهم ترین دستاورد این همایش تلاش برای ارائه تعریفی از شهر سبز مبتنی بر استانداردهای جهانی و تأیید شده توسط سازمان ملل متحد بود. با وجود ارائه این تعریف و پس از گذشت بیش از ده سال، همچنان ارزیابی عملکردی بر مبنای شاخص های شهر سبز برای تهران صورت نگرفته است. این پژوهش با هدف تعیین عملکرد زیست محیطی شهر تهران و سپس قیاس آن با 22 شهر آسیایی که به طور عمده پایتخت ها و یا مراکز مهم اقتصادی هستند، جایگاه زیست محیطی تهران را تعیین می کند. بدین منظور این ارزیابی از 29 شاخص کمی و کیفی شهر سبز، در هشت عرصه انرژی و دی اکسیدکربن، کاربری زمین و ساختمان، حمل ونقل، ضایعات، آب، فاضلاب، کیفیت هوا و حکمروایی زیست محیطی بهره می گیرد. جایگاه عملکردی شهر تهران در ادامه و پیوند با طرح های مطالعاتی گروه پژوهشی EIU تعیین می شود. روش تحقیق این پژوهش شامل دو بخش کمی و کیفی است. در بخش کمی، ابتدا شاخص ها برای شهر تهران با استفاده از روش ضریب محدودیت رفع اختلاف مقیاس و محاسبه شده، سپس جایگاه تهران با مقایسه شاخص های مشابه در 22 شهر آسیایی مشخص می شود. بخش کیفی نیز به مرور توصیفی از سیاست های موجود و در دست تدوین برای شهر تهران بسنده می کند. یافته های کمی این پژوهش نشان می دهد که شهر تهران با کسب امتیاز 38 درصدی، ضعیف ترین درجه سبزی و یا عملکرد زیست محیطی را میان 22 شهر آسیایی داراست. این شهر در تمامی عرصه ها به جز عرصه ضایعات و حمل ونقل، عملکرد بسیار ضعیف تا ضعیفی را از خود نشان می دهد. این در حالی است که رویه سیاست گذاری ها نویدبخش روندی مثبت جهت حرکت به سوی اهداف شهر سبز می باشد.