ارزیابیِ تأثیر مؤلفه‌های توانمندسازِ بوم‌گردی بر شبکه بهره‌برداران

بوم­گردی یکی از رویکردهای نوین در توسعه­ی گردشگری، به­ویژه در مناطق روستایی و عشایری است. استان سیستان و بلوچستان با دارا بودن 51 درصد جمعیت روستایی و عشایری در آخرین سرشماری عمومی نفوس و مسکن، دارای ظرفیت­های بی­شماری به ویژه در ابعاد آداب و رسوم، خرده­فرهنگ­های محلی، صنایع دستی و ظرفیت­های طبیعی و جغرافیایی است. این پژوهش با هدف بررسی میزان توانمندیِ کارآفرینان و ذینغعانِ اقامتگاه‌های بوم‌گردی، در نتیجه‌ی فعالیت در این حوزه انجام شده است. روش پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نوع توصیفی – پیمایشی است. جامعه­ی آماری پژوهش، شامل کلیه­ی بهره‌برداران و نیروهای فعال در اقامتگاه‌های بوم­گردی در استان سیستان و بلوچستان به تعداد 108 نفر  بود که سرشماری شدند. ﺑﺮای ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ دادهﻫﺎ در ﺑﺨﺶ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ از ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ و اﻧﺤﺮاف ﻣﻌﯿﺎر و در ﺑﺨﺶ اﺳـﺘﻨﺒﺎﻃﯽ از آزمون t با ارزش ثابت بهره­گیری ﺷﺪ.یافته‌ها نشان می‌دهد که توسعه‌ی اقامتگاه‌های بوم‌گردی، شاخص‌های توانمندسازیِ روانشناختی و اجتماعی را ارتقاء داده امّا در شاخص‌های اقتصادی و سیاسی، میزان اثرگذاری در حد قابل قبولی نبوده است.