ارزیابی بالینی تأثیر سایکودراما در درمان اضطراب اجتماعی (موردپژوهی)

فوبیای اجتماعی که در DSM 5 به اضطراب اجتماعی تغییر نام داده است، سبب ناتوانی شدید فرد در برقراری ارتباطات اجتماعی و احساس شرمندگی و عدم تمایل به حضور در موقعیت­های اجتماعی خاص می­شود. بنابراین به کارگیری یک روش درمانی مؤثر در مورد آن بسیار حائز اهمیت است. اگرچه روش­های درمانی نمایش­محور برای درمان این اختلال توصیه شده­اند اما کاربرد این روش­ها به صورت بالینی در پژوهش­ها به چشم نمی­خورد. بنابراین مهم­ترین هدف پژوهش حاضر، آزمون اثربخشی سایکودراما به عنوان یک روش درمانی نمایش­محور در درمان اضطراب اجتماعی بود. پژوهش حاضر یک پژوهش تجربی از نوع موردپژوهی­ست که از طرح AB استفاده کرده است. درمانجو، یک پسربچه­ی ده ساله­ی مبتلا به اضطراب اجتماعی و آزمونی که برای برآورد میزان و نوع اضطراب درمانجو به کار گرفته شد، آزمون اضطراب کودکان اسپنس بود. نتایج مشاهده توسط درمانگر  و مادر درمانجو، نشان­دهنده­ی کاهش قابل توجه نشانه­های اضطراب اجتماعی درمانجو بود. هم­چنین مقایسه­ی نمرات درمانجو در آزمون اضطراب کودکان اسپنس در پیش­آزمون و پس­آزمون، بیانگر کاهش قابل ملاحظه­ی میزان اضطراب اجتماعی او بود. با توجه به یافته­های پژوهش، می­توان گفت که سایکودراما، روش درمانی مناسب و مؤثری در درمان اضطراب اجتماعی است اما با توجه به این‌که پژوهش حاضر یک موردپژوهی است، به سختی می­توان نتایج آن را تعمیم داد. لذا پیشنهاد پژوهشگر حاضر، انجام پژوهش­های بیشتری با هدف آزمون اثربخشی سایکودراما در درمان اختلال مذکور است.