ارزیابی اثرات اجتماعی ترمیم و بازسازی پارک‌ها به‌شیوۀ نظریه مبنایی (مطالعه موردی پارک‌های سطح منطقه 18 شهرداری تهران)

امروزه شهرها عالی‌ترین تجلی کالبدی و عملکردی عصر معاصر قلمداد می‌شوند و خواسته یا ناخواسته زمینه‌های گسترش حوزه عمومی را فراهم می‌آورند. در این میان پارک‌ها به عنوان بخشی از فضاهای عمومی شهری( علی‌رغم نقش مهمی که در گسترش قلمرو عمومی جامعه دارند) چندان مورد توجه قرار نگرفته و ظرفیت‌های آنها بلا استفاده مانده است. گفتنی است ، ترمیم و ارتقای کیفی این نوع فضاها، تجربه‌ای امید بخش برای  مشارکت‌های اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیبایی‌شناسی به منظور بازسازی محیط شهری مطبوع و کارآمد و رشد فعالیت‌های فراغتی به ارمغان می‌آورد. هدف این مقاله، به ‌پرسش‌گرفتن ماهیت توسعه، از طریق ترمیم و بازسازی پارک‌های سطح منطقه 18 می‌باشد، تا ضمن معرفت‌شناسی، به اثرات ابعاد مختلف بازسازی پارک‌ها، راهکارهای مناسب برای تقویت تأثیرات مثبت و در عین حال تعدیل تأثیرات منفی ارائه نماید. اطلاعات مطالعه کیفی حاضر از طریق مصاحبه عمیق، مشاهده مشارکتی و قدم زدن عرضی در میدان مورد مطالعه گردآوری شده و از روش نظریه مبنایی برای تحلیل داده‌ها استفاده شده است. در مجموع اطلاعات جمع‌آوری شده در قالب 36 مفهوم، هفت مقوله عمده و یک هسته مرکزی، کدگذاری و تحلیل شده‌اند. هفتمقوله عمده عبارتند از: تعاملات اجتماعی، امنیت اجتماعی، بهداشت جسمی و روانی، دسترسی به تسهیلات، انسجام شهروندی، رونق اقتصادی و بهبود وضعیت زیست‌محیطی. در این مطالعه مقوله نهایی که همان هسته مرکزی می‌باشد «ارتقای کیفیت زندگی شهروندان» است. هسته مرکزی مورد اشاره در قالب یک مدل مبنایی در قالب شرایط علی، راهبردها و پیامدها ارائه شده است.