ارائه مدلی برای افزایش تدریجی سرعت سیر در راه‌آهن مبتنی بر طراحی سناریو، مطالعه موردی مسیر تهران- میانه

تحقیق حاضر به بررسی امکان افزایش سرعت و پیاده سازی راه‌آهن سریع‌السیر در مناطق با محدودیتهای عوارض و توپوگرافی می‌پردازد. بر این اساس، روشی ارائه شده است که در آن با تقسیم بندی محور راه‌آهن موجود به زیربخشهای با شرایط منطقه ای مختلف، یک استراتژی ترکیبی جهت ارتقای سرعت مورد استفاده قرار می‌گیرد. با اعمال این استراتژی، افزایش سرعت در هر بخش تا حدی پیش می‌رود که شرایط منطقه ای و جغرافیایی اجازه اعمال تغییرات را فراهم نماید. با تکیه بر مطالعه موردی راه‌آهن موجود تهران- میانه به عنوان مسیری با محدودیتهای متنوع در برابر پیاده سازی راه‌آهن سریع‌السیر ، موضوع افزایش سرعت قطارها در آن محور مورد ارزیابی فنی قرار گرفته و تاثیرات ناشی از افزایش سرعت عبور قطارها در بخشهای مختلف مسیر،  تحت سناریوهای مختلف مطالعه شده است. متدولوژی مورد استفاده جهت تعیین ظرفیت خط در شرایط ارتقا یافته، روش نیرو- زمان سیر است که مبتنی بر روابط دینامیک حرکت قطارها (رابطه دیویس) در شرایط هندسی مختلف خطوط ریلی است. در نهایت زمان سیر قطار و ظرفیت نهایی عبور قطارها از خط ریلی، برای وضعیت موجود و سناریوهای افزایش سرعت مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که افزایش سرعت عبور قطارها در بخشهای بحرانی مسیر، سبب کاهش قابل توجه زمان سیر و در نتیجه افزایش تعداد زوج قطارهای عبوری از خط خواهد شد و ظرفیت کل محور و شبکه را تا حد امکان ارتقاء خواهد داد. استراتژی پیشنهادی این مقاله تحت عنوان افزایش تدریجی سرعت در محورهای ریلی موجود، الگوی مناسبی برای کریدورهای فعلی کشور ایران است که عموما دارای تلفیقی از محدودیت های جغرافیایی، عوارض، نقاط اجباری و غیره هستند. همچنین  اعمال این سیاست باعث کاهش هزینه ها و ارتقای تدریجی شرایط بهره برداری و در نهایت تبدیل شدن کریدور فعلی به زیرساخت راه‌آهن سریع‌السیر می‌شود.