ارائه الگویی برای تاثیر سرمایه روانشناختی، رضایت از زندگی، همدلی، احساس گناه و شرمساری با خود بخشایشگری در بین دانشجویان پیام نور ساری

چکیده پژوهش حاضر، با هدف بررسی الگوی ساختاری تاثیر سرمایه‌روانشناختی، رضایت از زندگی، همدلی، احساس گناه و شرمساری با خود بخشایشگری، می‌باشد. جامعه آماری شامل دانشجویان مقطع کارشناسی رشته علوم تربیتی دانشگاه پیام نور ساری به تعداد 260 نفربوده است، که با استفاده از جدول کرجسی و مورگان تعداد 152 نفر (63 پسر و 59 دختر)، تعیین و سپس با سهم جمعیت هر طبقه در جامعه، حجم نمونه‌ با توجه به هر سال تحصیلی مشخص و پرسشنامه‌ها بین دانشجویان - که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند- اجرا شد، ابزارهای گردآوری داده‌ها شامل؛ شاخص واکنش‌گری بین فردی دیوس (1994)، مقیاس حالت شرم و گناه مارشال، سانفتنز و تانگنی (1995)، مقیاس خودبخشایگری ول، دی شی و واکینی (2008)، مقیاس رضایت از زندگی، دینر و همکاران (1985) و پرسشنامه سرمایه روانشناختی لوتانز و همکاران (2007)، بود. محقق با بررسی پیشینه و مدلهای مفهومی، مدل مفهومی را از خود بخشایشگری ارایه کرده است که در مطالعات مختلف تایید شده است. یافته‌ها نشان داد که بین سرمایه‌روانشناختی، رضایت از زندگی، همدلی و خود‌بخشایشگری رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. یعنی با افزایش سرمایه روانشناختی، رضایت از زندگی و همدلی، خود‌بخشایشگری افزایش می‌یابد. همچنین بین احساس گناه و شرمساری و خود بخشایشگری رابطه معکوس و معناداری وجود دارد یعنی با افزایش احساس گناه و شرمساری، خودبخشایشگری کاهش می‌یابد. همچنین نتایج مدل‌یابی معادلات ساختاری نشان داد؛ احساس شرم، همدلی و رضایت از زندگی اثر مستقیمی بر خودبخشایشگری دارند و رضایت از زندگی و همدلی نیز دارای نقش واسطه‌ای بودند.