اثر پسخوراند مهارخودی و فراوانی آن بر یادگیری حرکتی کودکان دارای اختلال شنوایی

  هدف: هدف از این پژوهش بررسی اثر پسخوراند مهارخود و فراوانی آن بر یادگیری بوده است. روش: در این تحقیق 48 آزمودنی به تولید یک نیروی معین به وسیلۀ نیروسنج پرداختند. دانش‌آموز براساس امتیازات پیش‌آزمون در آزمایش اول برحسب نوع کنترل، پسخوراند مهارخود  و جفت‌شده (غیر مهارخود) به دو گروه 12 نفری همگن تقسیم شدند و در آزمایش دوم براساس وضعیت فراوانی پسخوراند، فراوانی پسخوراند 30 % و فراوانی پسخوراند آزاد در دو گروه 12 نفری همگن قرار گرفتند. آزمودنی­ها در 6 سری 10کوششی به تولید نیروی معینی پرداختند. آزمون­های یادداری و انتقال، 24 ساعت بعد از مراحل تمرینی به عمل آمد. روش­­های تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر و t مستقل برای تحلیل داده ­ها استفاده شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد در هر دو آزمایش در مرحلۀ اکتساب همۀ گروه­ها پیشرفت داشته­اند. در آزمون اکتساب در آزمایش اول و دوم تفاوتی مشاهده نشد. در هر دو آزمایش در آزمون یادداری اثر معناداری مشاهده شد و برتری با گروه‌های مهارخود و مهارخود با فراوانی آزاد بود. همچنین، در آزمون انتقال در آزمایش اول گروه مهارخود و در آزمایش دوم گروه مهارخود فراوانی آزاد عملکرد بهتری داشتند. نتیجه­ گیری: این پژوهش نشان می‌دهد که پسخوراند مهارخود باعث بهبود عملکرد می­شود. همچنین، اِعمال محدودیت در پسخوراند مهارخودی به میزان 30 درصد به بهینه شدن عملکرد کمکی نمی­ کند.